Wyrok WSA w Warszawie z dnia 11 grudnia 2007 r., sygn. I SA/Wa 1545/07

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Daniela Kozłowska (spr.) Sędziowie Asesor WSA Agnieszka Miernik Asesor WSA Joanna Skiba Protokolant Jolanta Dominiak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 listopada 2007 r. sprawy ze skargi Gminy Miasta G. na decyzję Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia [...] marca 2002 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej oddala skargę

Uzasadnienie

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 23 stycznia 2001 r., sygn. I SA 1263/99 uchylił decyzję Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia [...] maja 1999 r., nr [...] oraz decyzję Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia [...] grudnia 1998 r., nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji Komisji Odwoławczej do Spraw Wywłaszczenia przy Ministrze Spraw Wewnętrznych z dnia [...] grudnia 1964 r., nr [...] oraz decyzji Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w G. z dnia [...] maja 1964 r., nr [...] o wywłaszczeniu za odszkodowaniem części nieruchomości J. T. o pow. [...], oznaczonej jako działka nr [...], położonej w G. przy ul. [...]. W uzasadnieniu Sąd wskazał, że w postępowaniu nadzorczym dotyczącym decyzji wydanej na podstawie art. 47 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości (Dz. U. z 1961 r. Nr 18, poz. 94 ze zm.) ocenie organu powinno podlegać zaistnienie wskazanych w tym przepisie warunków.

W ocenie Sądu przepis art. 47 tej ustawy nie zawierał zasad określania wartości budowli ani gruntu. Przepisy ustawy w rozdziale odszkodowania ustalały jedynie zasady obliczania odszkodowania, które nie musiało odpowiadać rzeczywistej wartości nieruchomości. Wobec tego do obliczania wartości elementów nieruchomości wymienionych w art. 47 konieczne było przyjęcie metody, która odzwierciedlałaby ich rzeczywistą wartość. Zastosowanie tego przepisu sprowadzało się w istocie do porównania wartości budowli i wartości pozostałej części nieruchomości. Organ nadzoru nie mógł ograniczyć się tylko do oceny czy metoda wyceny jest prawidłowa, lecz powinien poddać także analizie wyniki uzyskane tą metodą. Organ powinien był zbadać, czy i jakie znaczenie dla wyceny miał fakt przeznaczenia baraków do rozbiórki. Jeżeli bowiem przyczyną tego był ich zły stan techniczny, to musiało rzutować to na stopień ich zużycia. Nie bez znaczenia dla określenia wartości baraków metodą odtworzeniową, pomniejszoną o stopień zużycia było ustalenie tego faktu, jako koniecznego elementu zastosowanej metody. Organ nadzorczy nie poddał analizie przyjętego przez biegłych procentu zużycia ani cennika szacowania budynków, choć od tego zależało ustalenie wartości baraków.