Wyszukaj po identyfikatorze keyboard_arrow_down
Wyszukiwanie po identyfikatorze Zamknij close
ZAMKNIJ close
account_circle Jesteś zalogowany jako:
ZAMKNIJ close
Powiadomienia
keyboard_arrow_up keyboard_arrow_down znajdź
removeA addA insert_drive_fileWEksportuj printDrukuj assignment add Do schowka
insert_drive_file

Orzeczenie

Wyrok WSA w Lublinie z dnia 6 lipca 2007 r., sygn. I SA/Lu 161/07

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Anna Kwiatek, Sędziowie Sędzia WSA Halina Chitrosz (spr.),, Asesor WSA Małgorzata Fita, Protokolant Asystent sędziego Monika Bartmińska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 6 lipca 2007 r. sprawy ze skargi L. Z. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie określenia wysokości dochodu za rok podatkowy 2000 I. uchyla zaskarżoną decyzję, II. nakazuje ściągnąć od Dyrektora Izby Skarbowej na rzecz Skarbu Państwa (kasa Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie) kwotę 500 (pięćset) złotych tytułem nieuiszczonego wpisu od skargi, od którego skarżący był zwolniony.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...], Nr [...], Dyrektor Izby Skarbowej, na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) po rozpatrzeniu odwołania z L. Z. od decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego w Z. z dnia [...], Nr [...] w sprawie określenia wysokości dochodu za rok podatkowy 2000 w kwocie 15.658,91 zł - utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniu tej decyzji wskazano, iż w wyniku przeprowadzonego postępowania podatkowego organ I instancji stwierdził, że w złożonym zeznaniu PIT-37 o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym 2000 skarżący nie wykazał dochodów uzyskanych z najmu.

Nie zgadzając się z tym rozstrzygnięciem skarżący złożył odwołanie, w którym wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia. W odwołaniu zarzucił błędne ustalenie stanu faktycznego, podnosząc, że nie uzyskiwał dochodu z tytułu czynszu. Wywodził, iż organ I instancji nie wziął pod uwagę jego argumentacji, a rozstrzygnięcie oparł wyłącznie na dowodach przedłożonych przez J. Ł. (najemcę) i jego pracowników. Zarzucił nadto niedopuszczenie dowodu z konfrontacji na okoliczność rzekomego pobierania czynszu.

close POTRZEBUJESZ POMOCY?
Konsultanci pracują od poniedziałku do piątku w godzinach 8:00 - 17:00