Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 14 grudnia 2006 r., sygn. II SA/Ol 143/06

Dnia 14 grudnia 2006 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Janina Kosowska Sędziowie Sędzia WSA Adam Matuszak Sędzia WSA Beata Jezielska (spr.) Protokolant Lech Ledwożyw po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 grudnia 2006 roku sprawy ze skargi Gminy na rozporządzenie Wojewody Nr "[...]" z dnia "[...]" roku w przedmiocie "[...]" Parku Krajobrazowego w części dotyczącej województwa "[...]" 1/ stwierdza nieważność zaskarżonego rozporządzenia Wojewody "[...]" Nr "[...]" z dnia "[...]" roku w przedmiocie "[...]" Parku Krajobrazowego w części dotyczącej województwa "[...]", 2/ zasądza od Wojewody na rzecz skarżącej Gminy kwotę 240 zł (dwieście czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego, 3/ orzeka, że zaskarżone rozporządzenie nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się wyroku.

Uzasadnienie

Gmina L. wniosła skargę na rozporządzenie nr "[...]" Wojewody W. w sprawie G. Parku Krajobrazowego w części dotyczącej województwa w. W uzasadnieniu podniesiono, iż przedmiotowe rozporządzenie zostało opublikowane w Dzienniku Urzędowym Województwa "[...]". Rada Miejska w L. uchwałą z 8 grudnia 2005r. wezwała Wojewodę do usunięcia naruszenia prawa poprzez uchylenie przedmiotowego rozporządzenia, lecz pismem z dnia 2 stycznia 2006r., doręczonym stronie skarżącej w dniu 9 stycznia 2006r., Wojewoda odmówił uchylenia przedmiotowego aktu. Wskazano, iż rozporządzenie zostało wydane na podstawie art. 16 ust. 3 ustawy o ochronie przyrody. Przepis ten przewiduje cztery rodzaje rozporządzeń, a mianowicie w sprawie utworzenia, powiększenia, zmniejszenia lub likwidacji parku krajobrazowego. W przypadku rozporządzeń o utworzeniu lub powiększeniu parku przedmiotem rozporządzenia może być określenie nazwy, przebiegu granicy, otuliny - jeśli została wyznaczona oraz zakazy właściwe dla danego parku krajobrazowego lub jego części wybrane spośród zakazów, o których mowa w art. 17 ust. 1 ustawy o ochronie przyrody. Zaskarżone rozporządzenie określa nazwę parku, przebieg granicy, otulinę oraz wprowadza zakazy dla całego parku. Wskazano, iż skoro przedmiotowy park został powołany rozporządzeniem Wojewody C. z dnia 28 maja 1998r. w sprawie utworzenia G. Parku Krajobrazowego to zaskarżone rozporządzenie należy zakwalifikować jako rozporządzenie w sprawie powiększenia parku krajobrazowego - powierzchnię parku powiększono bowiem z 26,335 ha do 27,764 ha. Zgodnie z art. 16 ust. 4 ustawy o ochronie przyrody projekt rozporządzenia w sprawie utworzenia, zmiany granic lub likwidacji parku wymaga uzgodnienia z właściwą miejscowo radą gminy. Nie ulega wątpliwości, iż pod pojęciem zmiany granic rozumie się powiększenie lub zmniejszenie powierzchni parku. Wskazano ponadto, iż wykładnia gramatyczna prowadzi do wniosku, iż wszystkie kategorie rozporządzeń podlegają uzgodnieniu z właściwą radą gminy. Do takich wniosków prowadzi także wykładnia systemowa. Niektóre bowiem zakazy zawarte w rozporządzeniu wojewody prowadzą do określenia zasad gospodarowania terenu, np. zakaz lokalizacji obiektów budowlanych w odległości 100 m od linii brzegowej rzek, jezior i innych zbiorników wodnych. Zgodnie zaś z art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym ustalenie przeznaczenia terenu oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Przy czym zgodnie z art. 3 ust. 1 tej ustawy należy to zadań gminy. W konsekwencji uprawnienia innych podmiotów do określania przeznaczenia i zasad zagospodarowania terenu jako naruszające samodzielność gminy w sferze planowania przestrzennego stanowią wyjątek i nie wolno ich interpretować rozszerzająco. W ocenie skarżącej gminy mechanizm określony w art. 16 ust. 3 i 4 ustawy o ochronie przyrody ma przeciwdziałać nadużywaniu uprawnień do ograniczania samodzielności planistycznej gminy. Zatem projekt każdego rozporządzenia w sprawie parku krajobrazowego wymaga uzgodnienia z właściwą miejscowo radą gminy. Argumentację tę wzmacnia treść art. 16 ust. 7 ustawy o ochronie przyrody, zgodnie z którym projekty studiów uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmin oraz projekty miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego w części dotyczącej parku krajobrazowego i jego otuliny wymagają uzgodnienia z właściwym miejscowo wojewodą. Przepis ten ma zatem na celu doprowadzenie do systemowej zgodności pomiędzy regulacjami zawartymi w ustawie o ochronie przyrody oraz w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. W związku z tym w ocenie strony skarżącej przedmiotowe rozporządzenie wymagało uzgodnienia w właściwymi miejscowo radami gmin. Obowiązek taki istniałby także, gdyby rozporządzenie to zaliczyć do odrębnej kategorii, nie wymienionej wcześniej, a wynikałby z ustrojowej pozycji gminy i zagwarantowanej zasady samodzielności w sferze planowania przestrzennego. Przy czym wskazano, iż próba tworzenia nowej kategorii rozporządzeń w celu uniknięcia konieczności uzgodnienia projektu z właściwymi radami gmin musiałaby zostać zakwalifikowana jako naruszenie art. 7 Konstytucji, zgodnie z którym organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa. W konsekwencji także ta okoliczność musiałaby prowadzić do nieważności takiego aktu prawa miejscowego.