Wyrok WSA w Łodzi z dnia 18 grudnia 2006 r., sygn. I SA/Łd 1492/06

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Bogusław Klimowicz (spr.), Sędziowie Sędzia NSA Arkadiusz Cudak, Sędzia NSA Paweł Janicki, Protokolant asystent sędziego Żywilla Król, po rozpoznaniu w Łodzi na rozprawie w dniu 13 grudnia 2006 r. sprawy ze skargi A Spółki Akcyjnej z siedzibą w Ł. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania w podatku dochodowym od osób prawnych za rok 2001 oddala skargę

Uzasadnienie

W dniu [...] Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w Ł. decyzją Nr [...], określił Spółce A S.A. wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych za 2001 rok w wysokości 2.661.924,00 zł.

Organ podatkowy I instancji uznał, iż w 2001 r. Spółka zawyżyła koszty uzyskania przychodów o kwotę 7.166.781,00 zł, na którą składały się koszty usług transportowych, dotyczących tzw. premii transportowych.

Od powyższej decyzji strona złożyła odwołanie, w którym zarzuciła zaskarżonej decyzji naruszenie art. 122, 187 § 1 i 191 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa, poprzez błędne ustalenie stanu faktycznego i uznanie, iż premia transportowa była przyznawana za czynności, których nikt nigdy nie wykonał, w związku z czym nie mogły mieć związku z przychodami oraz art. 122, 180 § 1, 187 § 1 i 188 o.p. przez odmowę przeprowadzenia dowodu z przesłuchania w postępowaniu podatkowym świadków w celu ustalenia istotnych dla sprawy okoliczności faktycznych. Ponadto zdaniem strony organ I instancji dopuścił się naruszenia prawa materialnego tj. art. 15 ust 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2000 r., nr 54, poz. 654 ze zm.) przez niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że wydatki poniesione przez stronę z tytułu premii nie stanowiły kosztu uzyskania przychodów, pomimo że z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynikało, iż zostały faktycznie poniesione przez Spółkę w celu uzyskania przychodów jako wynagrodzenie za usługi transportowe i czynności z tym związane, a także art. 9 ust 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, poprzez błędną wykładnię i uznanie, iż prowadzenie przez stronę ewidencji rachunkowej niezgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości uniemożliwia uznanie błędnie ewidencjonowanych wydatków za koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust 1 ww. ustawy. Odwołujący się wskazał również na naruszenie art. 20 ust 1 i 2 oraz art. 22 ust 1 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2002 r., nr 76, poz. 694 ze zm.) przez ich zastosowanie w sytuacji, gdy brak było takich podstaw prawnych w kontekście dokonywania oceny prawnej przy ustalaniu wysokości kosztów uzyskania przychodów podatnika w rozumieniu art. 15 ust 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.