Wyrok WSA w Łodzi z dnia 18 grudnia 2006 r., sygn. I SA/Łd 1430/06

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Bogusław Klimowicz, Sędziowie Sędzia NSA Arkadiusz Cudak, Sędzia NSA Paweł Janicki (spr.), Protokolant Asystent sędziego Żywilla Krac, po rozpoznaniu w Łodzi na rozprawie w dniu 13 grudnia 2006 r. sprawy ze skargi A Spółki Akcyjnej z siedzibą w Ł. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 2000 r. oddala skargę

Uzasadnienie

W dniu 15 lipca 2004 roku Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w Ł. decyzją Nr [...], określił Spółce A S.A. wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych za 2000 rok w wysokości 816.931,00 złotych.

Organ podatkowy I instancji uznał, iż w roku 2000 Spółka zawyżyła koszty uzyskania przychodów o kwotę 2.937.520,42 zł, na którą składały się koszty usług transportowych, dotyczących tzw. premii transportowych.

Od powyższej decyzji strona złożyła odwołanie, w którym zaskarżonej decyzji zarzuciła naruszenie art. 122, 187 § 1 i 191 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa, poprzez błędne ustalenie stanu faktycznego i uznanie, iż premia transportowa przyznawana była za czynności, których nikt nigdy nie wykonał, w związku z czym nie mogły mieć związku z przychodami, art. 122, 180 § 1, 187 § 1 i 188 o.p. przez odmowę przeprowadzenia dowodu z przesłuchania w postępowaniu podatkowym świadków w celu ustalenia istotnych dla sprawy okoliczności faktycznych, art. 15 ust 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2000r., Nr 54, poz. 654 ze zm.) przez niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że wydatki poniesione przez stronę z tytułu premii nie stanowiły kosztu uzyskania przychodów, pomimo że zebranego w sprawie materiału dowodowego wynikało, iż zostały faktycznie poniesione przez Spółkę w celu uzyskania przychodów jako wynagrodzenie za usługi transportowe i związanymi z tym czynnościami, art. 9 ust 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, poprzez błędną wykładnię i uznanie, iż prowadzanie przez stronę ewidencji rachunkowej niezgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości uniemożliwia uznanie błędnie ewidencjonowanych wydatków za koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust 1 cyt. ustawy, art. 20 ust 1 i 2 oraz 22 ust 1 ustawy z dnia 29 września 1994 roku - o rachunkowości (Dz.U. z 2002r., Nr 76, poz. 694 ze zm.) przez ich zastosowanie w sytuacji, gdy brak było takich podstaw prawnych w kontekście dokonywania oceny prawnej przy ustalaniu wysokości kosztów uzyskania przychodów podatnika w rozumieniu art. 15 ust 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.