Wyrok WSA w Lublinie z dnia 7 grudnia 2006 r., sygn. III SA/Lu 414/06

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jadwiga Pastusiak, Sędziowie Asesor WSA Małgorzata Fita, Sędzia NSA Marek Zalewski (sprawozdawca), Protokolant Asystent sędziego Małgorzata Syta, po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 7 grudnia 2006 r. sprawy ze skargi B. P. na decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego z dnia [...] nr [...] w przedmiocie choroby zawodowej 1) uchyla zaskarżoną decyzję; 2) przyznaje adwokatowi A. R. wynagrodzenie w kwocie [...] złotych tytułem nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu i zobowiązuje do jej wypłacenia Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 kpa w związku z art. 37 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (tekst jednolity: Dz. U. z 2006 r. Nr 122, poz. 851), § 10 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 lipca 2002 r. w sprawie wykazu chorób zawodowych, szczegółowych zasad postępowania w sprawach zgłaszania podejrzenia, rozpoznawania i stwierdzania chorób zawodowych oraz podmiotów właściwych w tych sprawach (Dz. U. Nr 132, poz. 1115) po rozpatrzeniu odwołania B. P. z dnia [...] od decyzji Nr [...] znak: [...] Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego o braku podstaw do stwierdzenia u niej choroby zawodowej narządu głosu, Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy.

W uzasadnieniu Organ odwoławczy wskazał, że zarzuty zawarte w odwołaniu skarżącej, że badania lekarskie przeprowadzone w Wojewódzkim Ośrodku Medycyny Pracy (WOMP) nie spełniły wymogów rzetelnych badań lekarskich, nie wykonano badań specjalistycznych, nie zasięgnięto konsultacji endokrynologa oraz nie zrobiono nic, aby wyjaśnić, że jej choroby współistniejące nie miały wpływu na stan strun głosowych - nie mogą być uwzględnione. Zgłaszanie podejrzeń, rozpoznawanie i stwierdzanie chorób zawodowych regulują przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych. Zgodnie z przepisem § 7 ust. 1 rozporządzenia jednostkami organizacyjnymi właściwymi do rozpoznawania chorób zawodowych są poradnie chorób zawodowych, kliniki chorób zawodowych, oddziały chorób zawodowych wchodzące w skład odpowiednich zakładów społecznej opieki zdrowotnej, akademii medycznych lub instytutów naukowo - badawczych. Pozostałe jednostki organizacyjne opieki zdrowotnej i lekarze w nich zatrudnieni oraz lekarze (bez względu na stopień naukowy), którzy przy wykonywaniu zawodu poza zakładami społecznej opieki zdrowotnej powzięli podejrzenie o chorobę zawodową są zobowiązani skierować pracownika zgodnie z § 7 rozporządzenia do zakładu opieki zdrowotnej właściwego do rozpoznawania chorób zawodowych, dołączając do skierowania posiadana dokumentację lekarską. Tymczasem żadna jednostka opieki zdrowotnej, w której leczyła się B. P., ani też żaden lekarz prowadzący prywatną praktykę lekarską, na których wyniki badań odwołująca się powołuje się w swoich licznych pismach, nie zgłosił podejrzenia u niej choroby zawodowej narządu głosu.