Wyrok WSA w Warszawie z dnia 24 listopada 2006 r., sygn. IV SA/Wa 1369/06

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Otylia Wierzbicka (spr.), Sędziowie sędzia WSA Alina Balicka, asesor WSA Tomasz Wykowski, Protokolant Katarzyna Tomiło, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 listopada 2006 r. sprawy ze skargi A. S. na uchwałę Rady miasta W. z dnia [...] kwietnia 2006 r. nr [...] w przedmiocie rozpatrzenia zarzutu wniesionego do projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenu tzw. P. - oddala skargę

Uzasadnienie

A. S. wniósł zarzut do projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenu tzw. P., w którym zakwestionował przebudowę ulicy [...] oraz połączenie ul. [...] i ul. [...]. Brak akceptacji dla projektowanych ustaleń uzasadnił tym, że ul. [...] przy obecnych parametrach spełnia wszelkie funkcje komunikacyjne, zarówno dla mieszkańców jak i służb miejskich, ma charakter osiedlowy i taki powinien zostać, a bezpośrednie otwarcie ul. [...] na ul. [...] spowoduje, że stanie się głównym ciągiem komunikacyjnym dla ulic sąsiednich, zwłaszcza, że ulica [...] zostanie zamknięta.

Rada Miasta W. uchwałą z dnia [...] kwietnia 2006 r, Nr [...], zarzut w całości odrzuciła. W uzasadnieniu uchwały przedstawiła następujące argumenty faktyczne i prawne:

Według art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, gmina ma obowiązek dbałości o ład przestrzenny, ochronę środowiska, gospodarkę terenami oraz układ drogowy. W uchwale w sprawie przystąpienia do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego tzw. P. z dnia [...] lipca 1996 r. jako przedmiot planu wskazano określenie zasad i metod kształtowania ładu przestrzennego zawierających uszczegółowienie rozwiązań w zakresie komunikacji, inżynierii oraz zabudowy. Odwołując się do zapisów ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym uchwała wskazała, iż w planie należy ustalić linie rozgraniczające ulice, place i drogi publiczne wraz z urządzeniami technicznymi oraz tereny przeznaczone do realizacji celów publicznych i linie rozgraniczające te tereny, a także zasady obsługi w zakresie infrastruktury technicznej. Dotychczasowa zabudowa P. przebiegała bez planu miejscowego, bez zachowania wymogów dla infrastruktury technicznej. Projekt miejscowego planu daje możliwości uporządkowania zabudowy, komunikacji oraz uzyskanie dostępu do mediów. Objęta zarzutem ul. [...] sklasyfikowana w planie jako ulica lokalna stanowi ważny element układu komunikacyjnego centralnej części P. oraz kontynuację ciągu ulic ([...]) zachodniego pasma p.. Przepisy Rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki z dnia 2 marca 1999 r. (Dz.U. Nr 43 poz. 430.) w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie przewidują dla drogi lokalnej szerokość od 12 do 15 metrów. Projektowane poszerzenie ulicy do 13 m umożliwi umieszczenie w przekroju poprzecznym ulicy kompleksowego uzbrojenia inżynierskiego sieci gazowej oraz kabli energetycznych, których przebieg w stanie istniejącym, koliduje z projektowaną jezdnią. Ponadto na przedłużeniu ulicy [...] znajduje się obiekt wojskowy wymagający drożnego przejazdu. Poszerzenie ulicy [...] nie naruszy nieruchomości skarżącego i odbywać się będzie kosztem terenów przylegających do ulicy od strony południowej i nie zmieni dotychczasowego korzystania z działki. Według art. 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, wydzielenie gruntów pod drogi publiczne, budowa i utrzymanie tych dróg należy do celów publicznych, zaś ustawa o drogach publicznych z dnia 21 marca 1985 r. stanowi, iż w planach zagospodarowania przestrzennego należy zarezerwować pod przyszłą budowę lub modernizację dróg pas terenu o szerokości uwzględniającej ochronę użytkowników dróg i terenu przyległego, przed wzajemnym niekorzystnym oddziaływaniem. Wyznaczenie linii rozgraniczających układu komunikacyjnego dróg, w których mieszczą się ciągi infrastruktury technicznej, jest wypełnieniem obowiązku wynikającego z powyższych aktów prawnych.