Wyrok WSA w Warszawie z dnia 7 listopada 2006 r., sygn. III SA/Wa 1884/06

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Jarecka, Sędziowie Sędzia WSA Bożena Dziełak, Asesor WSA Hieronim Sęk (sprawozdawca), Protokolant Emilia Kasperowicz, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 listopada 2006 r. sprawy ze skargi P. O. i A. C. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] kwietnia 2006 r. nr [...] w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1999 r. oddala skargę

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] kwietnia 2006 r. wydaną na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 w związku z art. 220 § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.; powoływanej dalej jako "ord. pod.") po rozpatrzeniu odwołania A. C. i P. O. - Skarżących w niniejszej sprawie, Dyrektor Izby Skarbowej w W. utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego W. z dnia [...] listopada 2005 r. określającą zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1999 r. w wysokości 27.128,80 zł.

W motywach decyzji pierwszoinstancyjnej organ wskazał, iż A. C. w 1999 r. uzyskała między innymi przychód w kwocie 35.347,50 zł z tytułu sprzedaży akcji Banku H. S.A., które nabyła wcześniej jako pracownik tego Banku. Wskazany przychód nie został wykazany we wspólnym zeznaniu podatkowym (PIT-36) złożonym przez Skarżących. Zdaniem Naczelnika Urzędu Skarbowego W. przychód ten należało zaliczyć do przychodów z kapitałów pieniężnych, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 7 w związku z art. 17 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 1993 r. Nr 90, poz. 416 ze zm.; powoływanej dalej jako "u.p.d.o.f.") w brzmieniu obowiązującym w 1999 r. W konsekwencji podlegał on opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych na warunkach ogólnych z uwzględnieniem odliczenia kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 9 ust. 1 i art. 23 ust. 1 pkt 38 u.p.d.o.f. Organ pierwszej instancji stwierdził ponadto, iż według ustawy z dnia 22 marca 1991 r. - Prawo o publicznym obrocie papierami wartościowymi i funduszach powierniczych (Dz. U. z 1994 r. Nr 58, poz. 239 ze zm.; powoływanej dalej jako "p.p.o.p.w.") publicznym obrotem papierami wartościowymi jest proponowanie nabycia, nabywanie lub przenoszenie praw z emitowanych w serii papierów wartościowych przy wykorzystaniu środków masowego przekazu albo w inny sposób, jeżeli proponowanie nabycia skierowane jest do więcej niż 300 osób albo do nie oznaczonego adresata, z wyjątkiem między innymi udostępniania w procesie prywatyzacji przez Skarb Państwa akcji pracownikom danej spółki oraz producentom rolnym, na trwale związanym z przedsiębiorstwem. Tym samym - zdaniem organu - pomimo, że w prospekcie emisyjnym Banku H. zawarta została informacja o akcjach przeznaczonych dla pracowników Banku, nabycie przez nich tych akcji nie jest nabyciem w ramach obrotu publicznego. Do przychodu z tytułu sprzedaży powyższych akcji nie mógł więc znaleźć zastosowania art. 52 pkt 1 lit a u.p.d.o.f., który stanowił, iż w okresie od dnia 1 stycznia 1993 r. do dnia 31 grudnia 2000 r. zwolnione od podatku dochodowego są dochody uzyskane ze sprzedaży akcji dopuszczonych do publicznego obrotu, nabytych na podstawie publicznej oferty lub na giełdzie papierów wartościowych albo w regulowanym pozagiełdowym wtórnym obrocie publicznym. W ocenie organu podatkowego nabycie akcji przez pracowników Banku H. nastąpiło w szczególnym trybie, który nie może być utożsamiany z ofertą publiczną lub nabyciem na rynku regulowanym. Prywatyzacja Banku H. została przeprowadzona na podstawie przepisów ustawy z dnia 13 lipca 1990 r. o prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych (Dz. U. Nr 51, poz. 298 ze zm.; powoływanej dalej jako "u.p.p.p."). Bank ten uzyskał zgodę Rady Ministrów na prywatyzację i zezwolenie na szczególny tryb zbycia części akcji. Fakt objęcia jedną decyzją Komisji Papierów Wartościowych i Giełd z dnia [...] maja 1997 r. o dopuszczeniu do publicznego obrotu wszystkich akcji spółki nie przesądzał o sposobie ich dalszego zbywania. Decyzją taką mogły bowiem być objęte zarówno akcje będące następnie przedmiotem publicznej oferty, jak i akcje, które przedmiotem oferty nie są lub być nie mogą.