Wyrok WSA w Gorzowie Wlkp. z dnia 21 listopada 2006 r., sygn. I SA/Go 1/06

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jan Grzęda (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Jacek Niedzielski Sędzia WSA Dariusz Skupień Protokolant Krzysztof Garbacz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 listopada 2006 r. sprawy ze skargi Zakładu E - S Sp. z o.o. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 2001r. 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. określa, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana; 3. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej na rzecz skarżącej Spółki kwotę 5.600,00 (pięć tysięcy sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania

Uzasadnienie

Sygnatura akt I SA/Go 1/06

UZASADNIENIE

Zaskarżoną decyzją z [...] października 2005 r. nr [...] Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej z [...] czerwca 2005 r. nr [...] określającą Zakładowi E-S Spółce z o.o. zobowiązanie podatkowe za 2001 rok z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych w kwocie 148.825,00 zł. W uzasadnieniu decyzji Dyrektor Izby Skarbowej wskazał, że zaskarżona decyzja jest zasadna, a zarzuty przedstawione w odwołaniu nie zasługują na uwzględnienie. W odwołaniu bowiem skarżąca Spółka podniosła naruszenie: a) przepisów prawa materialnego poprzez błędną wykładnię oraz niewłaściwe zastosowanie art. 11 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych oraz § 4 i 7 rozporządzenia Ministra Finansów z 10 października 1997 r. w sprawie sposobu i trybu określania dochodów podatników w drodze oszacowania cen w transakcjach dokonywanych przez tych podatników, b) przepisów o postępowaniu, tj. art. 122 i art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej polegające na dokonaniu powierzchownej analizy zebranego materiału dowodowego, w szczególności przedłożonej przez Spółkę dokumentacji transakcji z podmiotami powiązanymi zgodnie z art. 9 a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz wyjaśnień składanych we wcześniejszych etapach postępowania administracyjnego. Natomiast analiza kosztów i przychodów wykazała, że jednostka na sprzedaży własnych produktów ponosiła stratę. Głównym zaś odbiorcą wyrobów skarżącej Spółki jest ZWCH S. SA (96,89-99,89%), będący w kontrolowanym okresie, równocześnie jej jedynym udziałowcem. Poczynione ustalenia, zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej wskazują zatem, że jednostka już na etapie planowania cen na poszczególne wytworzone wyroby założyła stosowanie zdecydowanie niższych cen przy sprzedaży niektórych własnych wyrobów dla jedynego udziałowca ZWCH S. S.A. Wprawdzie bowiem w złożonym odwołaniu jednostka podnosi, że podstawą stosowania upustu cenowego był wolumen sprzedaży, który według niej był wyznaczony przez próg technologiczny, jednak w ocenie Dyrektora Izby Skarbowej należy stwierdzić, że zasada ta nie miała zastosowania, ponieważ dowody wskazują na stosowanie niższych cen dla ZWCH S. pomimo nie spełnienia warunku koniecznego do zastosowania niższej ceny wynikającej z obowiązującego cennika, to jest sprzedaży danego czynnika poniżej ilości zakupu określonego czynnika w danym miesiącu. Organ podatkowy nie podzielił również stanowiska skarżącej Spółki, że ustalony wolumen dla wody chłodniczej 3 st. I 10 st. należy rozpatrywać łącznie i w rozliczeniu rocznym, gdyż z obowiązującego w 2001 r. cennika na wytworzone czynniki jednoznacznie wynika, że ustalony przez Spółkę wolumen ilościowy dotyczy sprzedaży jednego miesiąca i konkretnie określonego wytworzonego przez Spółkę czynnika. Ponadto Dyrektor Izby Skarbowej zważył, że porównanie jednostkowego kosztu planowanego i wykonanego poszczególnych czynników produkcji własnej wskazuje, że w każdym przypadku planowane koszty jednostkowe zostały przekroczone, ponieważ w dokumentacji oraz sporządzonych kalkulacjach cenowych nie uwzględniono wzrostu o 21,62% kosztów z tytułu czynszu dzierżawnego wynikającego z posiadanych przez Spółkę aneksów do umowy dzierżawy z udziałowcem, mimo wiedzy, że 97-99% tej produkcji będzie sprzedanej dla jedynego udziałowca. Spowodowało to, zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej, brak po stronie skarżącej takich przychodów ze sprzedaży własnej produkcji jakich można oczekiwać w sytuacji warunków sprzedaży ustalonych między podmiotami nie powiązanymi kapitałowo, czyli działanie wbrew treści przepisu art. 11 ust. l pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W konsekwencji bowiem sprzedaż własnej produkcji poniżej opłacalności oraz podwyższenie czynszu przez udziałowca nie znajduje odbicia w cenach sprzedaży, a to spowodowało transfer przychodów Spółki do jej jedynego udziałowca. Dlatego też, w ocenie organu podatkowego, nie można uznać za zasadne twierdzenia Spółki, że dokonano błędnej wykładni oraz niewłaściwego zastosowania art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz § 4 i § 7 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie sposobu i trybu określania dochodów podatnika w drodze oszacowania cen w transakcjach dokonanych przez tych podatników tj. podmioty powiązane. Tym bardziej, że w wydanej decyzji przy szacowaniu dochodu organ I instancji dokonał porównania tych samych produktów,których sprzedaż odbywała się przy zastosowaniu niższych cen dla jedynego udziałowca oraz wyższych cen dla pozostałych odbiorców na określonym rynku zbytu tj. terenie ZWCH S.. Ponadto organ podatkowy II instancji nie zgodził się z zarzutami skarżącej naruszenia art. 122 i art. 187 i 191 ustawy Ordynacja podatkowa, gdyż w toku postępowania kontrolnego organ I instancji podejmował wszelkie niezbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy. W złożonym zaś odwołaniu Skarżąca nie przedstawiła żadnych czynności, których nie podjął organ I instancji, a które miałyby istotny wpływ na rozstrzygnięcie.