Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 7 listopada 2006 r., sygn. I SA/Gl 992/06

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Wolf-Mendecka (sprawozdawca), Sędzia NSA Eugeniusz Christ, Sędzia WSA Krzysztof Winiarski, Protokolant Jacek Dusza, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 listopada 2006 r. sprawy ze skargi M. B. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia [...]r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych 1. uchyla zaskarżoną decyzję, 2. orzeka, iż zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do chwili uprawomocnienia się wyroku, 3. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w K. na rzecz strony skarżącej kwotę [...] zł ([...]złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] roku nr [...] Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w K. określił M. B. należne odsetki za zwłokę od zaległości podatkowej z tytułu zaliczek w podatku dochodowym od osób fizycznych za miesiące od [...] do [...] 2000 roku w wysokości [...] zł, wyliczonych na dzień wydania tej decyzji.

Organ pierwszej instancji wyjaśnił, że przedmioty zawartych przez podatnika umów leasingu operacyjnego, zgodnie z przepisem § 3 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 6 kwietnia 1993 r. w sprawie zaliczenia przedmiotu umów najmu lub dzierżawy rzeczy albo praw majątkowych do składników majątku stron tych umów (Dz. U. Nr 28, poz. 129 z 1993 r.) - należało zaliczyć do majątku leasingobiorcy. Istotne znaczenie dla ustalenia kwot zaliczek od prawidłowo zaewidencjonowanego przychodu oraz kosztów jego uzyskania miało przyjęcie braku podstaw do zaliczenia bezpośrednio w koszty uzyskania przychodów opłat leasingowych, wynikających z umów z "A" i "B". Organ wyjaśnił dalej, iż strony tych umów zmierzały w istocie do przeniesienia własności przedmiotu leasingu, poprzez spłatę wartości przedmiotu leasingu w ratach czynszowych. Przyjęto, iż w aspekcie podatkowym zamiarem podatnika było zmniejszenie obciążeń podatkowych leasingobiorcy, gdyż leasingobiorca zaliczał w ciężar kosztów uzyskania przychodu kwoty spłat wartości przedmiotu leasingu, a więc kwoty wyższe od odpisów amortyzacyjnych. Organ odwołał się do treści art. 23 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z którego wynika, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków ponoszonych przez najemcę lub dzierżawcę albo używającego z tytułu najmu lub dzierżawy rzeczy albo prawa majątkowe oraz realizacji tych umów o podobnym charakterze, stanowiącym spłatę określonej w umowie wartości przedmiotu najmu lub dzierżawy albo używania - jeżeli rzecz tę lub prawo, zgodnie z odrębnymi przepisami zalicza się do składników majątku najemcy; gdy wysokość spłaty wartości rzeczy albo praw przypadająca na poszczególne raty płacone przez najemcę lub dzierżawcę albo używającego nie jest określona w umowie, ustala się ją proporcjonalnie do okresu trwania umowy.