Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 28 listopada 2006 r., sygn. I SA/Gd 925/05

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Alicja Stępień, Sędziowie Sędzia NSA Ewa Kwarcińska (spr.), Asesor WSA Danuta Oleś, Protokolant Sekretarz Sądowy Agnieszka Zalewska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 28 listopada 2006 r. sprawy ze skargi W. F. i Z. F. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2000 rok oddala skargę.

Uzasadnienie

I SA/Gd 925/05

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia [...] Naczelnik Urzędu Skarbowego działając m.in. na podstawie art. 22 i art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. 2000 Nr 14, poz. 176 z późn. zm.; w skrócie u.p.d.f.) oraz rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 stycznia 1997 r. w sprawie amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (Dz.U. Nr 6, poz. 35 z późn. zm.; w skrócie rozp. MF z 1997 r.) określił wobec W. F. i Z. F. zobowiązanie w podatku dochodowym za 2000 r. w wysokości 17.493 zł.

W uzasadnieniu wskazano m.in., że w 2000 r. Z. F. obok działalności gospodarczej prowadzonej indywidualnie prowadził także działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej pod nazwą A oraz w formie spółki cywilnej pod nazwą B.

W zakresie działalności prowadzonej indywidualnie, Z. F. zaliczył do kosztów uzyskania przychodów 2000 roku odpisy amortyzacyjne w łącznej kwocie 32.965,76 zł. W ocenie organu ww. kwota została jednak zawyżona o 27.617,61 zł na skutek błędnego ustalenia wartości początkowej wpisanych do ewidencji środków trwałych budynków magazynu (dwie wiaty), budynku portierni, ogrodzenia i placu utwardzonego. Zgodnie bowiem z § 6 ust. 1 pkt 2, ust. 5 i ust. 7 rozp. MF z 1997 r. za wartość początkową środków trwałych uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia. Za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace, wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnego zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od kredytów, prowizji, i różnic kursowych z wyłączeniem odsetek, prowizji i różnic kursowych naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania. Jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej przez biegłego, powołanego przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych. Organ pierwszej instancji podkreślił, że podatnik, jeżeli tylko dochowałby należytej dbałości, miał możliwość ustalenia wartości początkowej ww. środków trwałych według kosztu wytworzenia. Jednakże pomimo, że ww. środki trwałe były wytworzone we własnym zakresie przez podatnika, nie zachował on jakichkolwiek dowodów w zakresie poniesionych kosztów ich wytworzenia i przyjął wartość początkową w oparciu o ocenę rzeczoznawcy. Wobec powyższego organ pierwszej instancji stwierdził, że określenie wartości początkowej nie było prawidłowe, co w konsekwencji spowodowało zawyżenie wielkości odpisów amortyzacyjnych od poszczególnych środków trwałych, a tym samym zawyżenie kosztów uzyskania przychodów. Z kategorii kosztów uzyskania przychodów wyłączona została ponadto kwota 37.000 zł stanowiąca wartość czterech faktur wystawionych przez E. K. za usługi transportowe i marketingowe, które w ocenie organu pierwszej instancji nie zostały faktycznie wykonane. W uzasadnieniu podkreślono, że czynności kontrolne przeprowadzone u wystawcy ww. faktur wykazały, że E. K. nie posiadał środka transportu, którym mógłby świadczyć usługi transportowe oraz nie korzystał z usług innych firm transportowych. Kontrolowany podatnik jako kontrahentów, którym dostarczał towary sprzedawane przez Z. F., wskazał bowiem Urząd Gminy , szkoły na terenie Gminy oraz holenderską spółkę C z siedzibą w K.. Po sprawdzeniu przez kontrolujących dokumentów księgowych za 2000 r., stwierdzono natomiast, że Z. F. nie dokonywał sprzedaży na rzecz ww. spółki, a kontrola w Urzędzie Gminy wykazała, że w transakcjach zawieranych przez Urząd z Z. F. brak było jakichkolwiek pośredników. Organ podatkowy pierwszej instancji podkreślił ponadto rozbieżność oświadczeń podatnika i wystawcy faktury- przesłuchiwany Z. F. zeznał bowiem, że nie wie do kogo należały pojazdy i kto był kierowcą, ale nie był nim z pewnością E. K., natomiast E. K. oświadczył, że osobiście transportował towary dla Z. F.. Kwestionując ww. wydatki organ pierwszej instancji wskazał ponadto, że podatnik nie potrafił przekonująco wskazać firm, z którymi nawiązał współpracę za pośrednictwem E. K.. Wobec powyższego organ podatkowy pierwszej instancji uznał, że księga rachunkowa za 2000 r. w zakresie kosztów uzyskania przychodów była prowadzona nierzetelnie, przy czym odstąpił on jednocześnie od określenia podstawy opodatkowania w drodze oszacowania, wskazując, że dane wynikające z ww. księgi uzupełnione dowodami zebranymi w toku postępowania, pozwalają na określenie podstawy opodatkowania.