Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 19 października 2006 r., sygn. I SA/Wr 170/06

1. Skoro organ nie podzielał stanowiska strony w kwestii zaklasyfikowania usługi, to powinien był on wystąpić do właściwego organu statystycznego o wydanie opinii. Wprawdzie opinia statystyczna nie jest dowodem, który przesądza o wyniku sprawy podatkowej, powinna być jednak traktowana jako jeden z dowodów, który - podobnie jak inne dowody - podlega swobodnej ocenie organów podatkowych. Organ nie może poprzestać jedynie na własnej, pobieżnej znajomości rzeczy. Rezygnacja z przeprowadzenia dowodu na okoliczności sporne - podważa kompletność materiału dowodowego, zaś w sytuacji, gdy rozstrzygnięcie sprawy wymaga wiadomości specjalnych, czyni wątpliwą ocenę dokonaną z pominięciem opinii wyspecjalizowanych organów.

Swoboda organu w ocenie materiału dowodowego (art. 191 OP) wyznaczona jest granicami prawdy obiektywnej (art.122 OP), a więc w sprawach o zawiłym stanie faktycznym, który można wyjaśnić dopiero wtedy, gdy dysponuje się specjalnymi wiadomościami, organ obowiązany jest - dla dobra sprawy - wykorzystać wszystkie dostępne środki dowodowe szczególnie, gdy broni tezy kwestionowanej przez stronę.

2. Organy podatkowe stosując prawo muszą zawsze mieć na uwadze, że racjonalny ustawodawca tworzy przepisy, uwzględniając realność ich stosowania.

Intencja ustawodawcy nie może zatem być niweczona taką ich interpretacją, która eliminuje podmioty do których regulacja ustawy się odnosi. Uwaga ta dotyczy w szczególności dokonanej przez organ odwoławczy wykładni art. 4 pkt 1 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym w powiązaniu z Polską Klasyfikacją Wyrobów i Usług, do której to odsyła interpretowany przepis ustawy. Z przyjętego przez organ podatkowy stanowiska w spornej sprawie wynika, że ustawodawca wprowadził do katalogu podmiotów opodatkowanych w formie karty podatkowej - podatników świadczących usługi stolarskie (zał.

3 tabela I, poz. 27 ), jednocześnie klasyfikacjami statystycznymi wyłączając całkowicie możliwość skorzystania przez nich z tej formy opodatkowania. W ocenie Sądu, z takim stanowiskiem organu nie sposób się zgodzić