Wyrok WSA w Łodzi z dnia 24 sierpnia 2006 r., sygn. I SA/Łd 906/05

Dnia 24 sierpnia 2006 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Teresa Porczyńska, Sędziowie Sędzia NSA Aleksandra Wrzesińska-Nowacka (spr.), Asesor WSA Cezary Koziński, Protokolant asystent sędziego Katarzyna Orzechowska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 24 sierpnia 2006 roku przy udziale - sprawy ze skargi A. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1996 r. 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Urzędu Skarbowego Ł. - P. z dnia [...] Nr [...]; 2. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. na rzecz A. K. kwotę 11.022 (jedenaście tysięcy dwadzieścia dwa) złote tytułem zwrotu kosztów postępowania; 3. określa, że zaskarżony decyzja nie podlega wykonaniu do dnia uprawomocnienia się wyroku.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] Urząd Skarbowy Ł.-P. określił A. K. podatek dochodowy od osób fizycznych za rok 1996 w kwocie 1 635 723,30 zł. Wysokość dochodu ustalono na podstawie szacunku, podatnik nie przestawił bowiem żadnych dokumentów dotyczących prowadzącej przez niego działalności gospodarczej. Decyzja ta, w wyniku wniesionego przez podatnika odwołania, została utrzymana w mocy decyzją Izby Skarbowej z dnia [...]. Podatnik wniósł skargę na tę decyzję do Naczelnego Sądu Administracyjnego i ten wyrokiem z dnia 4 czerwca 2002 r. ( sygn. akt I SA/Łd 1421/00) uchylił decyzję organu odwoławczego. Sąd przyznał, iż z uwagi na nieprawidłowości w deklaracjach na zaliczki w podatku dochodowym za rok 1996 i ich korektach oraz brak dokumentacji podatkowej zeznanie podatkowe za rok 1996 r. nie może być uznane za prawidłowe, a organy podatkowe uprawnione są do ustalenia podstawy opodatkowania na podstawie art. 23 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa ( Dz.U. Nr 137, poz. 926 ze zm.). Przyczyny braku dokumentacji u podatnika nie mają przy tym znaczenia dla samej możliwości zastosowania szacunku. Oszacowanie podstawy opodatkowania nie może być jednak uznane za swoistą sankcję, gdyż jego założeniem jest jedynie odtworzenie rzeczywistości w zakresie danych, mających znaczenie dla wymiaru należnego podatku. Oszacowanie podstawy opodatkowania w zakresie podatku dochodowego powinno więc obejmować zarówno wielkość przychodów podatnika, jak i poniesionych przez niego kosztów uzyskania przychodów. Organy podatkowe ustalając podstawę opodatkowania przyjęły zaś w tym wypadku przychód zeznany, zaś koszty uzyskania oszacowały na kwotę znacząco niższą niż wynikająca z zeznania i skutkującą przyjęciem rentowności firmy podatnika w wysokości 88 %, co jest w zasadzie nierealne. Przyczyną takiego stanu rzeczy było niedostateczne wyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy. Wprawdzie skarżący nie współdziałał w tym zakresie z organami podatkowymi, nie zwalniało to ich jednak z obowiązku ustalenia istotnych dla rozstrzygnięcia faktów i uzyskania niezbędnych dokumentów z innych źródeł (od kontrahentów skarżącego). Trudno też uznać za prawidłowe porównanie firmy podatnika z firma A za prawidłowe, jeśli dane co do tej firmy, podane przez niego w piśmie procesowym, są wiarygodne.