Wyrok WSA w Warszawie z dnia 14 lipca 2006 r., sygn. I SA/Wa 941/06

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Boniecka-Płaczkowska Sędziowie WSA Elżbieta Lenart Asesor WSA Przemysław Żmich (spr.) Protokolant referendarz sądowy Aneta Wirkowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 lipca 2006 r. sprawy ze skargi E. C. na decyzję Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów z dnia [...] stycznia 2004 r. nr [...] w przedmiocie nadania stopnia naukowego doktora habilitowanego 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Centralnej Komisji do Spraw Tytułu Naukowego i Stopni Naukowych z dnia [...] września 2002 r., nr [...], 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu.

Uzasadnienie

Centralna Komisja do Spraw Tytułu Naukowego i Stopni Naukowych decyzją z dnia [...] września 2002 r. nr [...] odmówiła zatwierdzenia uchwały Rady Wydziału [...]Akademii [...] w B. z dnia [...] marca 2001 r. o nadaniu dr E. C. stopnia naukowego doktora habilitowanego. W uzasadnieniu decyzji Centralna Komisja podała, że wynik głosowania w Sekcji wskazuje, że większość jej członków nie znalazła wystarczających podstaw do uznania, że rozprawa habilitacyjna stanowi znaczny wkład w rozwój dyscypliny naukowej, której dotyczy przewód habilitacyjny i w związku z tym należało uznać, że nie spełnia ona wymagań określonych w art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 12 września 1990 r. o tytule naukowym i stopniach naukowych. W toku przewodu habilitacyjnego nie dokonano prawidłowej oceny wartości rozprawy habilitacyjnej w świetle wymagań art. 15 ust. 1. W ocenach recenzentów powołanych przez Radę Wydziału i przez samą Radę Wydziału nie została dostrzeżona większość istotnych wad rozprawy habilitacyjnej, które w ocenie Centralnej Komisji nie pozwalają na uznanie tej rozprawy za spełniającą wymogi ustawowe. Rozprawie habilitacyjnej zarzucono brak oryginalności. Cele, jakie sobie wyznaczyła habilitantka w rozprawie, znalazły już rozwiązanie i odpowiedzi w licznych dotychczasowych badaniach udokumentowanych wieloma publikacjami. Jeden z dwóch powołanych przez Centralną Komisję recenzentów wykazał szczegółowo, że realizacja podjętego tematu obarczona jest zasadniczymi błędami metodycznymi. Zwrócono przy tym uwagę, że rozprawa habilitacyjna, jako studium eksperymentalne, odbiega swym charakterem od większości dorobku naukowego habilitantki, który zarówno w ocenie recenzentów Rady Wydziału, jak i recenzentów Centralnej Komisji, uzyskał pozytywną ocenę. Uzasadniało to odmowę zatwierdzenia uchwały o nadaniu stopnia naukowego doktora habilitowanego.