Wyrok WSA w Szczecinie z dnia 22 czerwca 2006 r., sygn. II SA/Sz 415/06

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Elżbieta Makowska Sędziowie: Sędzia WSA Marzena Iwankiewicz Asesor WSA Kazimierz Maczewski (spr.) Protokolant Agata Banc po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 czerwca 2006 r. sprawy ze skargi L. G. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] Nr[...] w przedmiocie świadczenia pieniężnego z tytułu pracy przymusowej o d d a l a skargę

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] Nr [...] Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych przyznał Panu L. G. uprawnienie do świadczenia pieniężnego za pobyt w obozie pracy w [...] - w pozostałym zakresie wniosku odmówił przyznania uprawnień do takiego świadczenia, stwierdzając w uzasadnieniu, że "strona nie przedstawiła dokumentów potwierdzających pobyt w obozie pracy przymusowej w całym wnioskowanym okresie". W aktach administracyjnych sprawy brak wniosku L. G. o przyznanie świadczenia (akta sprawy zaginęły, zostały one odtworzone).

W dniu [...] decyzją Nr [...] Kierownik Urzędu, działając na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. stwierdził nieważność ww. decyzji z dnia 24 maja 2000 r. wydanej na podstawie art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 31 maja 1996 r. o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (Dz. U. Nr 87, poz. 395 ze zm.). W myśl tego przepisu: "represją w rozumieniu ustawy jest osadzenie w obozach pracy przymusowej w okresie wojny w latach 1939 -1945 z przyczyn politycznych, narodowościowych, rasowych i religijnych", natomiast - zdaniem Kierownika Urzędu - ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że strona przebywała w obozie mieszkalnym dla robotników przymusowych, a nie w obozie pracy przymusowej w rozumieniu cytowanego wyżej przepisu.

Uwzględniając wniosek L. G. z [...] Kierownik Urzędu, decyzją z dnia [...] Nr [...], uchylił własną decyzję z [...], stwierdzając w uzasadnieniu, że w przypadku decyzji z dnia [...] nie wystąpiło rażące naruszenie prawa, gdyż niewłaściwe określenie rodzaju represji jakim jest pobyt w obozie pracy lub w obozie mieszkalnym mieści się w granicach swobodnej oceny dowodów i do takiej sytuacji nie znajduje zastosowania określenie "rażące naruszenie prawa".