Wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 7 czerwca 2006 r., sygn. II SA/Bd 276/06

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia WSA Małgorzata Włodarska (spr.) Sędziowie: sędzia WSA Elżbieta Piechowiak Asesor WSA Ewa Kruppik-Świetlicka Protokolant Agnieszka Jagiełłowicz po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 7 czerwca 2006 r. sprawy ze skargi E. G. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] 2006 r. nr [...] w przedmiocie wymeldowania oddala skargę

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] 2005r. Nr [...] Wójt Gminy W. odmówił wymeldowania z pobytu stałego E. G. i jej małoletniej córki N. G. z lokalu mieszkalnego w miejscowości W. ul. W., gm. W.

W uzasadnieniu wskazał, iż J. G. wystąpił z prośbą o wymeldowanie E. G. oraz córki N. z pobytu stałego z lokalu mieszkalnego w miejscowości W., którego jest właścicielem, ponieważ jak podał, E. G. wraz z dzieckiem opuściła dotychczasowe miejsce pobytu stałego w październiku 2003r. i wyprowadziła się do rodziców. Wnioskodawca podał także nową okoliczność w sprawie, którą było przeprowadzenie rozwodu i przedstawił odpis wyroku Sądu Okręgowego we W. z dnia [...] 2005r. orzekającego rozwód (wyrok nie zawiera wzmianki o prawomocności). Jak podkreślił organ I instancji jest to drugi wniosek skarżącego o wymeldowanie. Poprzednio wydana w tym przedmiocie decyzja Wójta Gminy W. została uchylona decyzją Wojewody [...], natomiast skarga wniesiona przez J. G. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy - oddalona.

W wyniku przeprowadzonego postępowania wyjaśniającego organ I instancji ustalił, iż E. G. nie opuściła mieszkania dobrowolnie. Została do tego zmuszona, a przebywając u rodziców deklarowała chęć powrotu do mieszkania. Zatem jego opuszczenie nie miało charakteru trwałego. Organ wskazał, iż ustalając, czy nastąpiło opuszczenie lokalu w rozumieniu przepisu art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych ( Dz. U. Nr 87 poz. 960 z 2001; z późno zm.) należy badać zamiar osoby, która ma być wymeldowana. Opuszczenie miejsca stałego pobytu musi bowiem mieć charakter jednoznacznie dobrowolny, pozbawiony przemocy i elementów przymusu. Tymczasem w niniejszej sprawie, opuszczenie mieszkania przez E. G. oraz małoletnią córkę N. G. nie mogło w ocenie organu być uznane za dobrowolne. Wskazuje na to materiał dowodowy w tym wyroki sądów uznające J. G. za winnego naruszania nietykalności cielesnej E. G. Organ podkreślił, iż przez "opuszczenie" miejsca pobytu stałego należy rozumieć dobrowolne wyprowadzenie się z dotychczasowego adresu bez dopełnienia obowiązku meldunkowego, któremu nie towarzyszy zamiar powrotu. Takie opuszczenie lokalu nie może być spowodowane przymusem fizycznym ani psychicznym.