Wyrok WSA w Warszawie z dnia 17 marca 2006 r., sygn. II SA/Wa 67/06

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Anna Mierzejewska Sędzia WSA - Ewa Grochowska-Jung (spr.) Asesor WSA - Przemysław Szustakiewicz Protokolant: - Anna Siwonia po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 marca 2006 r. sprawy ze skargi M. K. na rozkaz personalny Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego z dnia [...] listopada 2005 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wypłaty uposażenia oddala skargę

Uzasadnienie

M. K. w dniu 10 czerwca 2004 r. zwrócił się z pismem do Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego informując, że pomimo orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 grudnia 2003 r. sygn. akt II SA 3155/02 oraz wyroku Trybunału Konstytucyjnego, w dalszym ciągu nie otrzymuje świadczeń należnych z tytułu stosunku służbowego łączącego go z Agencją Bezpieczeństwa Wewnętrznego i w tej sytuacji wniósł o przekazanie zaległych świadczeń na wskazane konto bankowe.

Szef Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego decyzją z dnia [...] sierpnia 2004 r. [...], działając na podstawie art. 114 ust. 2 oraz art. 141 ust. 1-2 ustawy z dnia 24 maja 2002 r. o Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego i Agencji Wywiadu (Dz. U. Nr 74, poz. 676 ze zm.), odmówił skarżącemu wypłaty uposażenia i innych świadczeń pieniężnych za okres od dnia 1 września 2002 r. do dnia 11 lipca 2004 r. Uzasadniając swoje stanowisko podał, że Szef Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego rozkazem personalnym z dnia [...] czerwca 2002 r. nr [...] wypowiedział oficerowi stosunek służbowy i zwolnił go ze służby w ABW na podstawie art. 230 ust. 1 pkt 2, ust. 4, 7 i 8 cytowanej już wyżej ustawy. Następnie utrzymał powyższy rozkaz personalny w mocy kolejnym rozkazem personalnym z dnia [...] sierpnia 2002 r. nr [...] i w oparciu o ten rozkaz M. K. otrzymał uposażenie należne do dnia rozwiązania stosunku służbowego, które nastąpiło w dniu [...] sierpnia 2002 r. Niezależnie od powyższego, otrzymał inne świadczenie pieniężne związane ze zwolnieniem ze służby. W wyniku złożonej przez niego skargi, Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 8 grudnia 2003 r. sygn. akt II SA 3166/02 odrzucił powyższą skargę, uznając ją za przedwczesną. Natomiast mając na uwadze wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 kwietnia 2004 r. sygn. akt K 45/02 (Dz. U. Nr 109, poz. 1159) Szef Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego wszczął postępowanie o mianowanie M. K. na stanowisko służbowe w ABW, o czym powiadomiono skarżącego pismem z dnia 13 maja 2004 r., a pismem z dnia 27 maja 2004 r. wezwano do osobistego stawiennictwa, w celu złożenia wyjaśnień. Powyższa czynność została przeprowadzona w dniu 16 czerwca 2004 r. i skarżący zeznał, że od dnia 1 grudnia 2003 r. jest zatrudniony w Urzędzie Miasta [...]. W dalszej części organ stwierdził w uzasadnieniu, że prawo do uposażenia jest jednym z głównych uprawnień funkcjonariusza wynikającym ze stosunku służbowego i zgodnie z treścią art. 114 ust. 1 cytowanej już wyżej ustawy, powstaje ono z dniem mianowania funkcjonariusza na stanowisko służbowe a wygasa z ostatnim dniem miesiąca, w którym nastąpiło zwolnienie funkcjonariusza ze służby lub zaistniały inne okoliczności powodujące jego wygaśnięcie (art. 121 ust. 3 ustawy). Z kolei uposażenie jest odpowiednikiem wynagrodzenia ze stosunku pracy i powinno uwzględniać ilość i jakość pracy oraz przysługuje za pracę wykonaną, a więc pracę świadczoną. Natomiast pozostawanie funkcjonariusza ABW w stosunku służbowym bez podejmowania służby nie rodzi prawa do uposażenia oraz innych świadczeń pieniężnych, określonych w pragmatyce służbowej, bowiem zgodnie z art. 114 ust. 2 ustawy, uposażenie i inne świadczenia pieniężne funkcjonariusz otrzymuje z tytułu służby, a w przypadku nieusprawiedliwionej nieobecności w służbie, funkcjonariusz traci za każdy dzień nieobecności 1/30 część wynagrodzenia. Ponadto zgodnie z § 14 ust. 3 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 2 lipca 2003 r. w sprawie przebiegu służby funkcjonariuszy Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego (Dz. U. Nr 120, poz. 1125) w razie zaistnienia przyczyn uniemożliwiających stawienie się do służby, funkcjonariusz niezwłocznie informuje bezpośredniego przełożonego o przyczynie swojej nieobecności i przewidywanym okresie jej trwania. W rozpoznawanej zaś sprawie skarżący nie stawił się do służby ani też nie przedstawił dowodów pozwalających na usprawiedliwienie nieobecności w służbie, a uczynił to dopiero po pisemnym wezwaniu z dnia 16 czerwca 2004 r., co świadczy o niedopełnieniu ciążących na nim obowiązków. Natomiast Szef Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego nie był zobowiązany do korespondencyjnego powiadamiania oficera o terminie i miejscu stawienia się do służby. Reasumując, skarżący faktycznie podjął służbę dopiero w dniu 12 lipca 2004 r., co wyklucza możliwość wypłaty mu świadczeń za okres objęty wnioskiem.