Wyrok WSA w Białymstoku z dnia 15 marca 2006 r., sygn. I SA/Bk 40/06

Zasadą jest, iż organ podatkowy w myśl art. 199a§1 i 2 Ordynacji podatkowej sam ocenia treść czynności prawnej i jej skutki podatkowe. Jedynie w sytuacji, gdy z dowodów zgromadzonych w toku postępowania wynikają wątpliwości, co do istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, z którym związane są skutki podatkowe organ podatkowy występuje ze stosownym wnioskiem do sądu powszechnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Józef Orzel (spr.), Sędziowie sędzia NSA Janusz Lewkowicz, asesor WSA Wojciech Stachurski, Protokolant Beata Borkowska, po rozpoznaniu w dniu 8 marca 2006 r. sprawy ze skargi Spółki akcyjnej "B." w B. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia [...] listopada 2005 r. Nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 2003 r. oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] listopada 2005 r. Nr [...] Dyrektor Izby Skarbowej w B., powołując przepisy art. 233§1 pkt. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.) orzekł o utrzymaniu w mocy decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w B. Nr [...] z dnia [...] września 2005 r. w sprawie określenia należnego podatku dochodowego od osób prawnych za 2003 r. w kwocie 716 487 zł w miejsce zadeklarowanego w kwocie 661 868 zł. W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że po rozpatrzeniu zarzutów zawartych w odwołaniu nie znalazł podstaw prawnych do zmiany zaskarżonej decyzji organu I instancji. Podkreślił, że z zebranego materiału dowodowego wynika, że organ I instancji dokonał kwalifikacji czynności świadczonych przez "B." S.A. w B. na rzecz "N." Sp. z o.o. w B. jako usługi najmu i zaliczył kwoty na łączną wartość netto 174 156 zł do przychodów roku 2003 w oparciu o art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Natomiast zdaniem strony ogół stosunków zachodzących pomiędzy "B." S.A. a "N." Sp. z o.o. w okresie [...] października do [...] grudnia 2003 r. w zakresie powierzchni lokali użytkowych należy traktować jako bezumowne korzystanie z rzeczy. Organ odwoławczy nie podzielił stanowiska spółki "B.", że za okres miesiąca października, listopada i grudnia 2003 r. nie funkcjonowała umowa najmu i nie nastąpiło świadczenie zapłaty czynszu, lecz powstało jedynie roszczenie z tytułu bezumownego korzystania z rzeczy. Dyrektor Izby Skarbowej w B. uznał, za organem I instancji, że w sytuacji, gdy umowa najmu z dnia [...] kwietnia 2003 r. była zawarta na okres od [...] kwietnia do [...] września 2003 r. a strony w umowie z [...] października 2003 r. stwierdziły "w związku z faktem, iż strony niniejszej umowy nie doszły do konsensusu w kwestii zawarcia nowej umowy najmu do ustalenia stawki czynszu za wykorzystywane przez "N." od "B." powierzchnie umowa niniejsza określa zasady rozliczania energii elektrycznej w okresie wygaśnięcia umowy z dnia [...] kwietnia 2003 r. tj. od dnia [...] października 2003 r. do czasu wynegocjowania warunków i zawarcia nowej umowy najmu" to, stwierdzenie powyższe, w ocenie organu odwoławczego, wyczerpuje dyspozycję art. 674 kodeksu cywilnego, który mówi, że jeżeli po upływie terminu oznaczonego w umowie albo wypowiedzeniu najmu najemca używa nadal rzeczy za zgodą wynajmującego, poczytuje się w razie wątpliwości, że najem został przedłużony na czas nieokreślony. Strony umowy miały zgodny zamiar kontynuowania umowy najmu na nowych warunkach opłat za wynajem, czemu dały wyraz w umowie z dnia [...] października 2003 r. Jednocześnie strony w dniu [...] stycznia 2004 r. zawarły porozumienie na mocy którego spółka "B." zobowiązała się przeprowadzić remont wewnątrz hali nr [...] i określiła nowe opłaty czynszu za najem. Powyższe porozumienie uzasadnia przyjęcie przez organy tezy, że miało miejsce nieprzerwane trwanie najmu pomieszczeń. Ponadto organ odwoławczy wskazał, że z zebranego w sprawie materiału dowodowego nie wynikały wątpliwości, co do istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, z którymi związane są skutki podatkowe. Dlatego też organ I instancji nie wystąpił w trybie art. 199a§3 Ordynacji podatkowej do sądu powszechnego o ustalenie istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa.