Wyrok WSA w Opolu z dnia 9 lutego 2006 r., sygn. II SA/Op 386/05

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Janowska Sędziowie: Sędzia WSA Krzysztof Bogusz Asesor sądowy Elżbieta Naumowicz (spr.) Protokolant referent Maria Żymańczyk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 lutego 2006 r. sprawy ze skargi T. R. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O. z dnia [...], nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Dyrektora Ośrodka Pomocy Społecznej w N. z dnia [...], nr [...], 2) określa, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana w całości.

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi wniesionej przez T. R. jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O. z dnia [...], nr [...], utrzymująca w mocy decyzję Dyrektora Ośrodka Pomocy Społecznej w N. z dnia [...], nr [...], w sprawie przyznania zasiłku celowego w kwocie 80 zł.

W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ wskazał, iż decyzja organu pierwszej instancji została podjęta w wyniku ponownego rozpatrzenia wniosku T. R. z dnia 1 marca 2005 r. o przyznanie zasiłku celowego lub specjalnego zasiłku celowego, po uchyleniu przez Kolegium poprzednio wydanej decyzji z dnia 9 marca 2005 r., przyznającej zasiłek w wysokości 80 zł. Organ odwoławczy podał, iż w uzasadnieniu ponownej decyzji organ pierwszej instancji wziął pod uwagę dochód strony wynoszący 461 zł, kwalifikujący do zasiłku celowego, co jednocześnie wyklucza możliwość przyznania specjalnego zasiłku celowego, natomiast ustalając wysokość przyznanego świadczenia wzięto pod uwagę z jednej strony niepełnosprawność strony oraz otrzymywaną pomoc w postaci posiłków wynoszącą 108,50 zł miesięcznie (3,50 zł × 31 dni), a z drugiej strony możliwości finansowe Ośrodka, posiadającego na wypłatę zasiłków celowych kwotę 183300 zł miesięcznie i liczbę 1503 wniosków, jakie wpłynęły w miesiącu lutym 2005, w związku z czym przeciętna wysokość zasiłków dla rodzin o niskich dochodach wyniosła 120 zł, a dla osób samotnych 80 zł. Nie wzięto natomiast pod uwagę zadłużenia czynszowego, argumentując, iż spłata takiego zadłużenia nie stanowi niezbędnej potrzeby bytowej. Organ odwoławczy, przytaczając przepisy art. 2, 3 i 8 ustawy z dnia 12 marca 2004r. o pomocy społecznej, określające cele pomocy społecznej oraz zasady udzielania świadczeń w ramach tej pomocy, a w szczególności zasiłków celowych będących świadczeniami fakultatywnymi, uznał, iż wielkość udzielonego zasiłku została szczegółowo uzasadniona z uwzględnieniem sytuacji strony i możliwości finansowych organu, co nie naruszało zasad uznania administracyjnego. Ponadto, powołując się na stanowisko judykatury, za prawidłową uznał także argumentację w zakresie udzielania pomocy na spłatę zadłużeń.