Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 30 stycznia 2006 r., sygn. IV SA/Gl 395/04

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Teresa Kurcyusz-Furmanik, Sędziowie WSA Stanisław Nitecki, NSA Szczepan Prax (spr.), Protokolant sekr. sąd. Agnieszka Wita, po rozpoznaniu w dniu 19 stycznia 2006 r. na rozprawie sprawy ze skargi Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej - "A" w G. na decyzję Państwowej Inspekcji Pracy - Okręgowego Inspektora Pracy w K. z dnia [...] r. Nr [...] w przedmiocie nakazu wypłaty pracownikom dodatkowego wynagrodzenia rocznego 1) uchyla zaskarżoną decyzję; 2) zasądza od Okręgowego Inspektora Pracy w K. na rzecz skarżącego kwotę [...] ([...] ) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania; 3) określa, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana.

Uzasadnienie

Nakazem z dnia [...] r., wydanym przez Inspektora Pracy Państwowej Inspekcji Pracy - Okręgowego Inspektoratu Pracy w K., na podstawie art. 9 pkt 2a w związku z art. 21 pkt 1 ustawy z dnia 6 marca 1981 r. o Państwowej Inspekcji Pracy ( j.t. Dz. U. Nr 124 z 2001 r., poz. 1362, ze zm.) nakazano Samodzielnemu Publicznemu Zakładowi Opieki Zdrowotnej "A" w G. wypłacenie, wymienionym w nakazie pracownikom Zakładu, dodatkowego wynagrodzenia rocznego za lata 2000 - 2002. W uzasadnieniu podniesiono, że niewypłacenie wskazanych należności stwierdzono w toku przeprowadzonej kontroli. Tymczasem w dniu przekształcenia zakładu w samodzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej pracownicy byli uprawnieni do dodatkowego wynagrodzenia rocznego. Uprawnienie to weszło z mocy prawa w skład treści wiążącego strony stosunku pracy. Wymieniony Zakład nie wypowiedział pracownikom dotychczasowych warunków wynagrodzenia, w związku z czym zachowali oni prawo do tego wynagrodzenia, mimo że ustawa z dnia 12 grudnia 1997 r. o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników jednostek sfery budżetowej ( Dz. U. Nr 160, poz. 1080, ze zm.) nie obejmuje pracowników samodzielnych zakładów opieki zdrowotnej. Swoje stanowisko Inspektor Pracy wsparł powołaniem orzecznictwa sądowego. Decyzję opatrzył rygorem natychmiastowej wykonalności ze względu na upływ terminu wymagalności roszczeń oraz działając w interesie społecznym, który wymaga, by pracownik otrzymywał należne świadczenia w przewidzianych prawem terminach.