Wyrok WSA w Warszawie z dnia 22 czerwca 2005 r., sygn. III SA/Wa 1148/05

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Małgorzata Jarecka, sędzia WSA Bożena Dziełak (spr.), sędzia WSA (del.) Maria Grabowska, Protokolant Małgorzata Szamocka, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 czerwca 2005 r. sprawy ze skargi Banku S. w S. na decyzję Ministra Finansów z dnia [...] maja 2002 r. Nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie podatku dochodowego od osób prawnych 1) stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Ministra Finansów z dnia [...]marca 2002r. nr [...]; 2) stwierdza, że decyzje, których nieważność stwierdzono w pkt 1 wyroku nie mogą być wykonane w całości; 3) zasądza od Ministra Finansów na rzecz strony skarżącej kwotę [...] zł ([...] złotych [...]) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Pismem z dnia [...] stycznia 2002 r. Bank S. w S. wystąpił o stwierdzenie nieważności decyzji ostatecznej Izby Skarbowej w W. z dnia [...] lutego 2001 r. Nr [...]. Decyzja ta utrzymywała w mocy decyzję Urzędu Skarbowego w S. z dnia [...] listopada 2000 r. Nr [...], określającą Skarżącemu zobowiązanie w podatku dochodowym od osób prawnych za 1999 r. na kwotę [...] zł. W sentencji decyzji Urzędu Skarbowego stwierdzono też, że "zaległość podatkowa nie występuje".

Jako przesłankę stwierdzenia nieważności decyzji Skarżący wskazał wymienione w art. 247 § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej wydanie decyzji z rażącym naruszeniem prawa.

Wyjaśnił, że podstawą rozstrzygnięcia Urzędu Skarbowego było przyjęcie, że dopłaty do kredytów preferencyjnych otrzymane w 1999 r. podlegały opodatkowaniu. Powołał się na pismo Ministra Finansów z dnia [...] listopada 2001 r., w którym stwierdził on, że art. 17 ust. 1 pkt 14 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm., powoływanej dalej jako "u.p.d.o.p.") w brzmieniu obowiązującym w 1999 r., wyraźnie przewidywał zwolnienie dopłat do kredytów preferencyjnych od podatku dochodowego. Zdaniem Skarżącego błędne jest zatem stanowisko zajęte przez organy podatkowe w wyżej wymienionych decyzjach.