Wyrok WSA w Warszawie z dnia 19 maja 2005 r., sygn. I SA/Wa 519/04

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krystyna Kleiber Sędziowie NSA Anna Łukaszewska-Macioch (spr.) asesor WSA Jerzy Siegień Protokolant Iwona Kosińska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 maja 2005 r. sprawy ze skargi E.C. na decyzję Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów z dnia [...] stycznia 2004 r. nr [...] w przedmiocie odmowy zatwierdzenia uchwały o nadaniu stopnia naukowego 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. stwierdza nieważność decyzji Centralnej Komisji do Spraw Tytułu Naukowego i Stopni Naukowych z dnia [...] września 2002 r., nr [...]; 3. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] stycznia 2004 r. nr [...] Centralna Komisja do Spraw Stopni i Tytułów, zwana dalej "Centralną Komisją", utrzymała w mocy własną decyzję z dnia [...] września 2002 r. nr [...] odmawiającą zatwierdzenia uchwały Rady Wydziału [...] Akademii [...] w [...] z dnia [...] marca 2001 r. o nadaniu dr E.C. stopnia naukowego doktora habilitowanego.

W uzasadnieniu decyzji Centralna Komisja podała, że Rada Wydziału [...] Akademii [...] w [...] przedstawiła do zatwierdzenia przez Centralną Komisję do Spraw Tytułu Naukowego i Stopni Naukowych uchwałę z dnia [...] marca 2001 r. o nadaniu dr [...] E.C. stopnia naukowego doktora habilitowanego nauk [...] w zakresie [...].

Sekcja Nauk [...] zapoznała się z wnioskiem o zatwierdzenie uchwały, a następnie, po wysłuchaniu recenzentów Centralnej Komisji i po przeprowadzeniu dyskusji, w tajnym głosowaniu odmówiła poparcia tego wniosku (wynik głosowania : za zatwierdzeniem uchwały 7 głosów, przeciw 14, wstrzymujący się 1).

Prezydium Centralnej Komisji po zapoznaniu się ze stanowiskiem Sekcji w dniu [...] września 2002 r. podjęło decyzję o odmowie zatwierdzenia uchwały Rady Wydziału (wynik głosowania: za zatwierdzeniem uchwały 0 głosów, przeciw 8, wstrzymujących się 0). Centralna Komisja ustaliła, że wynik głosowania w Sekcji wskazuje, iż większość jej członków nie znalazła wystarczających podstaw do uznania, że rozprawa habilitacyjna stanowi znaczny wkład w rozwój dyscypliny naukowej, której dotyczy przewód habilitacyjny i w związku z tym należało uznać, że nie spełnia ona wymagań określonych w art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 12 września 1990 r. o tytule naukowym i stopniach naukowych. Uznano, że kandydatka dysponuje dorobkiem naukowym spełniającym wymagania art. 14 ustawy, zatem wszczęcie przewodu habilitacyjnego było uzasadnione. Jednak w toku tego przewodu nie dokonano prawidłowej oceny wartości rozprawy habilitacyjnej w świetle wymagań art. 15 ust. 1. W ocenach recenzentów powołanych przez Radę Wydziału i przez samą Radę Wydziału nie została dostrzeżona większość istotnych wad rozprawy habilitacyjnej, które w ocenie Centralnej Komisji nie pozwalają na uznanie tej rozprawy za spełniającą wymogi ustawowe. Rozprawie habilitacyjnej zarzucono brak oryginalności. Cele, jakie sobie wyznaczyła habilitantka w rozprawie, znalazły już rozwiązanie i odpowiedzi w licznych dotychczasowych badaniach udokumentowanych wieloma publikacjami. Jeden z dwóch powołanych przez Centralną Komisję recenzentów wykazał szczegółowo, że realizacja podjętego tematu obarczona jest zasadniczymi błędami metodycznymi. Zwrócono przy tym uwagę, że rozprawa habilitacyjna, jako studium eksperymentalne, odbiega swym charakterem od większości dorobku naukowego habilitantki, który zarówno w ocenie recenzentów Rady Wydziału, jak i recenzentów Centralnej Komisji, uzyskał pozytywną ocenę. Uzasadniało to odmowę zatwierdzenia uchwały o nadaniu stopnia naukowego doktora habilitowanego.