Wyrok WSA w Warszawie z dnia 27 stycznia 2005 r., sygn. III SA/Wa 680/04

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Małgorzata Długosz-Szyjko, Sędzia WSA Andrzej Jagiełło (spr.), Asesor WSA Alojzy Skrodzki, Protokolant Robert Powojski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 stycznia 2005 r. sprawy ze skargi E.M. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] marca 2004 r. Nr [...] w przedmiocie określenia straty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1997r. oddala skargę

Uzasadnienie

I I I SA/Wa 680/04

U Z A S A D N I E N I E

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] marca 2004 r. Nr [...] Dyrektor Izby Skarbowej w W., po rozpatrzeniu odwołania E.M. od decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego w O. z dnia [...] grudnia 2003 r. w sprawie określenia za rok 1997 straty z działalności gospodarczej w kwocie 8.946,00 zł, uchylił w całości kwestionowaną decyzję i określił stratę z tego tytułu w wysokości 8.935,20 zł.

Jak ustalił ten organ, E.M. w 1997 r. prowadził pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie handlu hurtowego i detalicznego artykułami przemysłowymi oraz transportu samochodowego. W zeznaniu podatkowym za ten rok, złożonym w Urzędzie Skarbowym w O. w dniu 5 marca 1998 r. wykazał stratę z działalności gospodarczej w kwocie 15.678,20 zł. W wyniku przeprowadzonego postępowania organ ten stwierdził zawyżenie kosztów uzyskania przychodu o kwotę 7.698,39 zł, poprzez dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od zawyżonej wartości początkowej naczepy [...] i decyzją z [...] września 2001 r. określił stratę z tego tytułu na kwotę 7.979,81 zł. Po rozpatrzeniu odwołania strony Izba Skarbowa w W. decyzją z dnia [...] listopada 2001 r. utrzymała ją w mocy.

Na skutek wniesionej przez podatnika skargi decyzja ta stała się przedmiotem kontroli ze strony Naczelnego Sądu Administracyjnego, który wyrokiem z dnia 30 kwietnia 2003 r. uchylił decyzje organów obu instancji. Sąd podkreślił, że przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 stycznia 1995 r. w sprawie amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a także aktualizacji wyceny środków trwałych, nie przewidywały możliwości określenia wartości początkowej środka trwałego nabytego przez podatnika na podstawie opinii biegłego, jak to uczynił skarżący. Zgodnie z § 4 ust. 1 pkt 1 za wartość początkową uważało się w razie nabycia w drodze kupna cenę nabycia. Stanowisko organów w tym względzie, co do zasady, Sąd uznał za słuszne. Organy podatkowe nie wyjaśniły natomiast w jaki sposób ustaliły cenę, a cytowane przepisy szczegółowo stanowią o sposobie jej wyliczenia. Nie wyjaśniono także, w jakim celu podatnik kupił naczepę i kiedy wprowadził ją do ewidencji środków trwałych. W postępowaniu nie przyjęto jako dowodu ewidencji środków trwałych pomimo, że nie odrzucono jej zgodnie z art. 193 § 3 i 4 Ordynacji podatkowej(dalej: ord. pod.) W uzasadnieniu decyzji Urzędu Skarbowego podniesiono wprawdzie, że księgi przychodów i rozchodów nie uznano za dowód z powodu jej wadliwego prowadzenia, ale nie badano w tym postępowaniu ksiąg stosownie do art. 193 § 6 - 8 ord. pod. Za takie nie można, bowiem uznać ich sprawdzania w trakcie postępowania sprawdzającego.