Wyrok WSA w Szczecinie z dnia 9 grudnia 2004 r., sygn. SA/Sz 1716/03

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Kazimiera Sobocińska /spr./ Sędziowie Sędzia NSA Krystyna Zaremba Asesor WSA Kazimierz Maczewski Protokolant Karolina Borowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 grudnia 2004r. sprawy ze skargi M J na decyzję Izby Skarbowej w S z dnia [..] Nr [..] w przedmiocie odpowiedzialności osób trzecich za zobowiązania podatkowe o d d a l a skargę

Uzasadnienie

W niniejszej sprawie dotyczącej odpowiedzialności M J za zaległości ojca, J J w podatku od towarów i usług za[...] . Naczelny Sąd Administracyjny Ośrodek Zamiejscowy w S wyrokiem z dnia [...] uchylił decyzję Izby Skarbowej w S z [...] poprzedzającą ją decyzję Urzędu Skarbowego w Ś z[...] . orzekającą o tej odpowiedzialności.

W uzasadnieniu wyroku Sąd potwierdził co do zasady odpowiedzialności M J za wskazane zaległości podatkowe ojca na podstawie art. 45 ust.2 ustawy z 19 grudnia 1980r. o zobowiązaniach podatkowych (Dz. U. z 1993r. Nr 108 poz. 486 ze zm.) w związku z art. 332 Ordynacji podatkowej, przy niekwestionowanym ustaleniu, że był on nabywcą majątku ojca na podstawie notarialnej umowy darowizny zawartej w dniu [...] podkreślając, że odpowiedzialność nabywcy majątku będącego członkiem rodziny podatnika, wskazanym w art. 42 ust.3, w takim przypadku określa wysokość wartości nabytego majątku bez względu na to, czy nabyty majątek albo obrót, przychód lub dochód z niego zostały przyjęte do podstawy ustalenia zobowiązań podatkowych. W ocenie Sądu, wyrażonej w uzasadnieniu powyższego wyroku, celem przepisu art. 45 ust.2 ustawy o zobowiązaniach podatkowych jest zabezpieczenie należności podatkowych Skarbu Państwa, gdy podatnik stanie się niewypłacalny w skutek zbycia majątku na rzecz członków rodziny zaś o odpowiedzialności nabywcy za zaległości podatkowe zbywcy w takim przypadku decyduje sam fakt nabycia majątku, choćby nabywca nie odniósł z tego żadnej korzyści oraz, że ta okoliczność nie stanowi wystarczającej podstawy do odstąpienia od orzeczenia odpowiedzialności na podstawie art. 40 ust. 2 tej ustawy. Uchylając w/w decyzje Sąd wskazał jednak na konieczność ustalenia i wskazania granic odpowiedzialności poprzez określenie w decyzji wartości nabytego majątku.