Wyrok WSA w Warszawie z dnia 22 listopada 2004 r., sygn. VI SAB/Wa 40/04

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia Sędziowie : Sędzia WSA Protokolant: po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 listopada 2004r. sprawy ze skargi K. Z. na bezczynność Wójta Gminy [...] w przedmiocie zezwolenie na sprzedaż napojów alkoholowych zobowiązuje Wójta Gminy [...] do rozstrzygnięcia sprawy wniosku K. Z. w przedmiocie wydania zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych - w terminie 1 (jednego) miesiąca.

Uzasadnienie

Dnia [...] lipca 2004 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wpłynęła skarga p. K. Z. na bezczynność Wójta Gminy [...] w sprawie rozpoznania wniosków skarżącego z dnia [...] stycznia 2004 r. o wydanie zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych powyżej 4,5% i powyżej 18% zawartości alkoholu, przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży. W uzasadnieniu skarżący podniósł, że dnia [...] stycznia 2004 r. zwrócił się do Wójta Gminy [...] z wnioskiem w powyższej sprawie w związku z tym, iż dnia [...] lutego 2004 r. wygasały dotychczasowe zezwolenia na sprzedaż alkoholu. Dnia [...] lutego 2004 r. zamiast decyzji Wójt przesłał skarżącemu pismo informujące, że nie może rozpatrzyć jego wniosku o wydanie zezwolenia na sprzedaż alkoholu z uwagi na wyczerpanie limitu punktów sprzedaży napojów alkoholowych określonego w uchwale Rady Gminy [...] Nr [...] z dnia [...] grudnia 1999 r. Skarżący miał oczekiwać w kolejce na wydanie zezwolenia. W tej sytuacji skarżący ponowił wniosek o załatwienie sprawy w formie decyzji. Wobec zignorowania wniosku skarżący stwierdził, że pismo Wójta Gminy [...] z dnia [...] lutego 2004 r. miało charakter decyzji administracyjnej i złożył od niej odwołanie do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...]. Kolegium postanowieniem z dnia [...] marca 2004 r., Nr [...], wydanym na podstawie art. 134 w związku z art. 127 § 1 K.p.a., stwierdziło niedopuszczalność odwołania, gdyż pismo Wójta będące przedmiotem odwołania nie miało cech decyzji; skarżącego poinformowano jednocześnie o możliwości skorzystania z uprawnień określonych w art. 37 K.p.a..