Wyrok WSA w Lublinie z dnia 25 listopada 2004 r., sygn. II SA/Lu 509/04

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Maciej Kierek, Sędziowie Asesor WSA Wiesława Achrymowicz (spr.), Asesor WSA Bogusław Wiśniewski, Protokolant referent Beata Basak, po rozpoznaniu w dniu 25 listopada 2004r sprawy ze skargi W.J. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...]. Nr [...] w przedmiocie zasiłku stałego wyrównawczego uchyla zaskarżoną decyzję.

Uzasadnienie

Samorządowe Kolegium Odwoławcze, działając jako organ drugiej instancji, po rozpoznaniu odwołania W.K., decyzją z dnia [...] czerwca 2004 r., utrzymało w mocy decyzję Kierownika Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej z dnia [...] kwietnia 2004 r. o odmowie przyznania wnioskodawcy świadczenia z pomocy społecznej w postaci zasiłku stałego wyrównawczego.

W uzasadnieniu wskazało na ustalenie, że W.K., w kontekście jego sytuacji życiowej, spełnia wymogi z art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej dla przyznania zasiłku stałego, bowiem posiada orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności, jest pozbawiony zdolności uzyskiwania dochodów, a nadto wbrew stanowisku organu pierwszej instancji, od okresu czterech lat przebywając w zamkniętych placówkach leczenia psychiatrycznego, nie może być uznany za osobę pozostającą w rodzinie, prowadzącą gospodarstwo domowe wspólnie z matką, emerytką. W dalszej kolejności, za rozstrzygającą uznał okoliczność, iż zainteresowany przebywając na leczeniu w szpitalu psychiatrycznym w ramach orzeczonego i wykonywanego w postępowaniu karnym środka zabezpieczającego, w istocie ma zaspokojone podstawowe potrzeby życiowe, nie ponosi kosztów związanych z zapewnieniem zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych, gdy jego aktualna sytuacja życiowa nie wymaga podejmowania jakichkolwiek starań celem samodzielnego funkcjonowania, niezbędnych w warunkach wolnościowych. Izolację orzeczoną i realizowaną w trybie środka zabezpieczającego, na gruncie art. 94 § 1 k.k. w związku z art. 202 k.k.w. jurydycznie oceniło jako etap w życiu zainteresowanego, który nie rodzi obowiązku udzielenia finansowego wsparcia w ramach pomocy społecznej, jako koncentrujący się na postępowaniu leczniczym, terapeutycznym, rehabilitacyjnym, resocjalizacyjnym. W dalszym toku wywodów wskazał na tożsamość celów izolacji przy środku zabezpieczającym oraz przy odbywaniu kary pozbawienia wolności czy tymczasowym aresztowaniu, a także istotnie zbliżoną sytuacją osób objętych wskazanymi rygorami prawnokarnymi, skoro z mocy prawa ich realizowanie następuje w sposób zapewniający zaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych i to w warunkach odpowiadających godności człowieka. Na tej podstawie zaprezentowało stanowisko, iż sytuacja zainteresowanego nie wyczerpuje ustawowych założeń, celów wymaganych dla zasadności przyznania świadczeń z pomocy społecznej, a określonych mocą art. 2 ust. 1 i art. 3 ust. 1 i 2 rozważanej ustawy z dnia 12 marca 2004 r., gdy nadto izolacja w warunkach środka zabezpieczającego realizuje hipotezę art. 13 ust. 1 i 2 cytowanej ustawy, której zaistnienie pozbawia zainteresowanego materialnoprawnej legitymacji, by skutecznie mógł ubiegać się o przyznanie świadczeń z pomocy społecznej, akcentując jako rozstrzygający wspólny aspekt izolowania osoby objętej karą pozbawienia wolności, tymczasowym aresztem czy środkiem zabezpieczającym.