Wyrok WSA w Lublinie z dnia 26 listopada 2004 r., sygn. II SA/Lu 435/04

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Krystyna Sidor, Sędziowie Sędzia WSA Joanna Cylc-Malec,, Sędzia NSA Witold Falczyński (spr.), Protokolant Asystent sędziego Rafał Ostrowski, po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2004 r. sprawy ze skargi T. B. na decyzję Kierownika Urzędu d/s Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania uprawnień kombatanckich I - uchyla zaskarżoną decyzję; II - zasądza od Kierownika Urzędu d/s Kombatantów i Osób Represjonowanych na rzecz T. B. kwotę 100 (sto) złotych tytułem kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] czerwca 2004 r. Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych uchylił w całości decyzję własną umarzającą postępowania administracyjne w sprawie przyznania T.B. uprawnień kombatanckich z dnia [...]września 2002 r. i odmówił przyznania stronie uprawnień kombatanckich.

W uzasadnieniu swego stanowiska organ podniósł, iż w myśl art. 4 ust. 1 lit. c) ustawy o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego z dnia 24 stycznia 1991 r. (Dz. U. z 2002 r., Nr 42, poz. 371 ze zm.), przepisy ustawy stosuje się również do osób, które podlegały represjom wojennym i okresu powojennego. Represjami w rozumieniu ustawy są okresy przebywania z przyczyn politycznych, narodowościowych i rasowych w innych miejscach odosobnienia, w których pobyt dzieci do lat 14 miał charakter eksterminacyjny a osoby tam osadzone pozostawały w dyspozycji hitlerowskich władz bezpieczeństwa. W niniejszej sprawie wnioskodawca T.B. zadeklarował, że razem z rodzicami mieszkał w S. i w wyniku wysiedlenia tej miejscowości w listopadzie 1942 r. został osadzony w hitlerowskim obozie w Z. Na potwierdzenie tej okoliczności wnioskodawca powołał świadków, których oświadczeniom organ odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, bowiem w 1943 r. byli zbyt mali, by pamiętać wnioskodawcę z okresu pobytu w obozie, zważywszy, że czas pobytu w obozie przesiedleńczym trwał od kilku do kilkunastu dni, zaś przeciętny stan osobowy obozu wynosił od kilkuset do kilku tysięcy osób. Nadto brak jest innych dowodów na to, iż wnioskodawca przebywał podczas okupacji w S. W szczególności z ankiety Powiatowego Biura Dowodów Osobistych z dnia 4 maja 1952 r. wynika, iż wnioskodawca podczas okupacji przebywał w miejscowości W., zaś z karty osobowej złożonej do Biura Dowodów Osobistych, iż w czasie okupacji przebywał w miejscowości O. Organ w związku z tym uznał, iż wnioskodawca trafił do miejscowości Wysokie z miejscowości O., a nie z obozu przesiedleńczego w Z. Mając na uwadze powyższe, w ocenie organu, wnioskodawca nie przedstawił dostatecznych dowodów na okoliczność pobytu w hitlerowskim obozie.