Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 25 maja 2009 r., sygn. II SA/Gd 110/09

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Tamara Dziełakowska po rozpoznaniu w dniu 25 maja 2009 r. w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi H. W. na decyzję Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia 15 stycznia 2009r., nr [...] w przedmiocie uprawnień kombatanckich 1/ uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia 9 grudnia 2008 r. nr [...], 2/ zasądza od Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych na rzecz skarżącej H. W. kwotę 100 zł ( sto złotych ) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Zaskarżona przez H. W. decyzja wydana została w następującym stanie faktycznym i prawnym:

Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych decyzją z dnia 9 grudnia 2008 r., powołując się na art. 4 ust. 1 pkt 1 lit. c) i art. 22 ust. 1 Ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (tj. Dz. U. z 2002 r. Nr 42, poz. 371 ze zm.) - dalej jako ustawa o kombatantach, odmówił przyznania H. W. uprawnień kombatanckich z tytułu "Obóz Hitlerowski".

Uzasadniając decyzję Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych stwierdził, że analiza akt sprawy nie wykazała dostatecznych dowodów osadzenia strony w obozie przejściowym. Niezależnie od kwestii dowodowych pobyt w obozie w P. nie spełnia przesłanek ustawowych do nabycia uprawnień kombatanckich, albowiem zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 1 lit. c) wskazanej powyżej ustawy "Represjami w rozumieniu ustawy są okresy przebywania: w innych miejscach odosobnienia, w których pobyt dzieci do lat 14 miał charakter eksterminacyjny, a osoby tam osadzone pozostawały w dyspozycji hitlerowskich władz bezpieczeństwa". Jednocześnie art. 8 ust. 1 pkt 2 cyt. ustawy stanowi, że: Prezes Rady Ministrów, na wniosek Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych, określi, w drodze rozporządzenia po zasięgnięciu opinii Prezesa Instytutu Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu - miejsca odosobnienia, w których warunki pobytu nie różniły się od warunków w obozach koncentracyjnych, a osoby tam osadzone pozostawały w dyspozycji hitlerowskich władz bezpieczeństwa, a także więzienia i obozy NKWD lub będące pod nadzorem NKWD, w których były osadzone osoby narodowości polskiej lub obywatele polscy innych narodowości, oraz obozy, o których mowa w art. 3 pkt 2 i w art. 4 ust. 1 pkt 1 lit. b) i lit. c) oraz w pkt 3 lit. a ustawy. Przepisy wykonawcze do ustawy stanowi Rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 września 2001 r. w sprawie określenia miejsc odosobnienia, w których były osadzone osoby narodowości polskiej lub obywatele polscy innych narodowości (Dz. U Nr 106, poz. 1154 ze zm.) - dalej jako rozporządzenie. Przyjęte przez ustawodawcę rozwiązanie legislacyjne odsyłające do rozporządzenia w zakresie podania nazwy obozów oraz innych miejsc odosobnienia podlegających treści art. 4 ust. 1 pkt 1 lit. c) ustawy o kombatantach sprawia, że organ wydający decyzję jest zobligowany oceną charakteru obozów wyszczególnionych w rozporządzeniu, które w § 6 nie wymienia obozu przesiedleńczego w P.