Wyrok WSA w Warszawie z dnia 22 lipca 2004 r., sygn. VI SA/Wa 889/04

Związanie organu oceną prawną i jej konsekwencjami w postaci wskazań, co do dalszego postępowania wynikało, w dacie podejmowania przez Krajową Radę Radców Prawnych zaskarżonej uchwały, z art. 30 obowiązującej wówczas ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./. Zapatrywania prawne wynikające z oceny Sądu dokonanej w orzeczeniu mają moc wiążącą do czasu, aż wyrok zostanie wzruszony w trybie przewidzianym przepisami. Odmienna ocenia materiału dowodowego stanowi prawnie niedopuszczalną polemikę z prawomocnym wyrokiem sądowym.

Przepis art. 156 par. 2 Kpa określa dwie podstawy, których zaistnienie skutkuje niestwierdzaniem nieważności decyzji. Pierwsza dotyczy decyzji, których nieważność wynika z zaistnienia przesłanek określonych w art. 156 par. 1 pkt 1, 3, 4 i 7, jeżeli od doręczenia lub ogłoszenia decyzji upłynęło 10 lat, a druga dotyczy decyzji, których nieważność wynika z jednej z przesłanek wskazanych w art. 156 par. 1 pkt 1-7, a która wywołała nieodwracalne skutki prawne. Konsekwencją braku możliwości stwierdzenia nieważności decyzji wskutek okoliczności, o których mowa w art. 156 par. 2 Kpa jest obowiązek organu administracji, wynikający z art. 158 par. 2 Kpa, stwierdzenia wydania zaskarżonej decyzji z naruszeniem prawa wraz ze wskazaniem okoliczności, dla których nie stwierdzono nieważności decyzji.