Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 25 marca 2004 r., sygn. I SA/Wr 138/02

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Ryszard Pęk - sprawozdawca Sędziowie: Sędzia NSA Józef Kremis Asesor WSA Zbigniew Łoboda Protokolant: Barbara Głowaczewska po rozpoznaniu w dniu 25 marca 2004 r. sprawy ze skargi A. C. na decyzję Izby Skarbowej we W. Ośrodek Zamiejscowy w L. z dnia [...] [...] w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku akcyzowym za lipiec 2001 r. 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Inspektora Kontroli Skarbowej w Urzędzie Kontroli Skarbowej we W. Ośrodek Zamiejscowy w L. z dnia [...] (nr [...]). 2. stwierdza, iż zaskarżone decyzje nie podlegają wykonaniu. 3. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej we W. na rzecz strony skarżącej kwotę 100,00 (sto) zł. tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją Izba Skarbowa we W. Ośrodek Zamiejscowy w L., po rozpatrzeniu odwołania złożonego przez A. C., utrzymała w mocy decyzję Inspektora Kontroli Skarbowej w Urzędzie Kontroli Skarbowej we W. - Ośrodek Zamiejscowy w L. z dnia [...] (nr [...]) w sprawie określenia za lipiec 2001 r. zobowiązania w podatku akcyzowym. W uzasadnieniu tej decyzji organ II instancji wyjaśnił, iż w wyniku przeprowadzonej kontroli Inspektor UKS ustalił, iż na stacji paliw w L. A. C. sprzedawał przy użyciu odmierzacza paliw ciekłych olej opałowy do celów innych niż opałowe i wobec tego - zgodnie z § 5 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie podatku akcyzowego (Dz. U. Nr 119, poz. 1259 ze zm.; zwanym dalej rozporządzeniem) - był zobowiązany do zapłaty podatku akcyzowego wg stawki określonej w poz. 1 pkt 2 załącznika nr 4 do cytowanego wyżej rozporządzenia. Izba Skarbowa - odnosząc się do zarzutów zawartych w odwołaniu, w którym podatnik zarzucił, iż decyzja wydana przez organ I instancji została podjęta z naruszeniem przepisów prawa materialnego i procesowego, a w szczególności na skutek błędnej wykładni i błędnego zastosowania art. 34 ust. 1 i art. 36 ust. 1 ustawa z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym; Dz. U nr 11, poz. 50 ze zm.; zwanej dalej uptu), a także § 5 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie podatku akcyzowego (Dz. U. nr 105, poz. 1197 ze zm.; zwanego dalej rozporządzeniem) oraz z naruszeniem art. 2 i 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej - zwróciła uwagę na to, że zgodnie z § 5 ust. 1 i 2 rozporządzenia podatnikami podatku akcyzowego były między innymi osoby fizyczne, jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej oraz osoby prawne sprzedające lub zużywające wyroby, o których mowa w § 3 tego rozporządzenia dla celów inne niż opałowe, na stacjach paliw przy użyciu odmierzaczy paliw ciekłych. Podkreśliła w związku z tym, iż w przedmiotowej sprawie bezspornym było to, że prowadzonej stacji paliw w L. A. C. sprzedawał olej opałowy przy użyciu odmierzacza paliw ciekłych, natomiast z przedłożonej w toku postępowania opinii rzeczoznawcy z Naczelnej Organizacji Technicznej nie wynikało jednoznacznie, iż sprzedaż przedmiotowego oleju opałowego nie odbywała się za pomocą odmierzacza paliw ciekłych. W opinii tej rzeczoznawca wskazał bowiem, że punkt składowania i przelewu oleju posiadał przewody hydrauliczne, instalację elektryczną napędu silnika poruszającego pompę paliwa oraz czytnik przepływomierza. Ponieważ w skład odmierzacza paliw płynnych wchodzi m.in. pompa, przepływomierz szeregowy, czytnik ceny, licznik przepływu wychodzącego płynu i sumator Izba Skarbowa stwierdziła, iż Inspektor UKS zasadnie uznał, iż A. C. sprzedawał olej opałowy przeznaczony na inne cele niż opałowe za pomocą odmierzacza paliw ciekłych i w związku z tym zgodnie z przepisem § 5 rozporządzenia był zobowiązany do zapłaty podatku akcyzowego w terminie do 25 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy w tym podatku.