Wyrok WSA w Warszawie z dnia 24 marca 2004 r., sygn. III SA 2054/02

Wierzytelność może być przedmiotem darowizny, ale na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych możliwość dokonania odliczeń od dochodu z tytułu darowizn wynika z art. 26 ust. 1 pkt 9 i ust. 7 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 2000 nr 14 poz. 176 ze zm./ i musi się wiązać z wydatkiem rzeczywiście pomniejszającym wartość majątku podatnika w danym roku podatkowym.

Wojewódzki Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Iwony P. i Pawła P. na decyzję Izby Skarbowej w W. z dnia 28 czerwca 2002 r. (...) w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych - oddala skargę.

Decyzją z dnia 12 lutego 2002 r. Urząd Skarbowy W. określił Iwonie i Pawłowi małżonkom P. zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za rok 2000 w kwocie 54.123,90 zł, zaległość podatkową w wysokości 42.013,80 zł i odsetki za zwłokę od tej zaległości na dzień wydania decyzji. Organ I instancji zakwestionował prawidłowość danych wykazanych przez strony skarżące w zeznaniu podatkowym /PIT-37/. W uzasadnieniu decyzji Urząd Skarbowy W. stwierdził, że Paweł P. nie miał prawa do odliczenia od dochodu kwoty 100.000 zł wykazanej jako darowizna, gdyż nie przedstawił dowodu poniesienia w r. 2000 wydatku z tego tytułu.

Paweł P. nabył 28 grudnia 2000 r. od Dariusza B. za 20.000 zł niesporną i wymagalną wierzytelność w kwocie 100.000 zł wobec Parafii Rzymskokatolickiej p.w. św. Jerzego w E. Strony umowy ustaliły, że nabywca zapłaci zbywcy ustaloną cenę za przelaną wierzytelność /20.000 zł/ do dnia 30 czerwca 2001 r. Następnego dnia /tj. 29 grudnia 2000 r./ została zawarta umowa darowizny tej wierzytelności pomiędzy Pawłem P. i Caritas Parafii Rzymskokatolickiej p.w. Błogosławionych 108 Męczenników Polskich w M. Z treści umowy wynika, że darowizna została przekazana na cele charytatywno-opiekuńcze. W trakcie postępowania podatkowego ustalono, że Paweł P. za przelaną wierzytelność zapłacił kwotę 20.000 zł w formie przelewu bankowego z dnia 30 lipca 2001 r. na rachunek Dariusza B. Zdaniem organu I instancji, Paweł P. nie poniósł w roku 2000 żadnych wydatków związanych z umową przelewu wierzytelności, a następnie darowizną tej wierzytelności. W związku z powyższym, ponieważ podatnik nie przedstawił dowodu poniesienia wydatku, Urząd Skarbowy W. stwierdził, na podstawie art. 26 ust. 7 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 2000 nr 14 poz. 176 ze zm./, że Paweł P. nie miał prawa do odliczenia od dochodu kwoty 100.000 zł. Ponadto, organ I instancji zakwestionował możliwość odliczenia od podatku kwoty 2.130,16 zł, ponieważ podatnicy nie przedstawili stosownych dowodów poniesienia wydatków na zaspokojenie własnych potrzeb mieszkaniowych /faktur wystawionych przez podatników podatku od towarów i usług, nie korzystających ze zwolnienia od tego podatku/ - zgodnie z art. 27a ust. 6 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z uzasadnienia decyzji wynika również, że organ podatkowy uznał prawo do skorzystania z odliczeń od dochodu i od podatku z tytułu innych wydatków poniesionych przez podatników w r. 2000, pomimo tego, iż te odliczenia nie zostały wykazane w zeznaniu podatkowym.