Wyrok WSA w Warszawie z dnia 26 marca 2004 r., sygn. III SA 2846/02

Przepisy art. 27 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości /Dz.U. nr 121 poz. 591 ze zm./ są dopełnieniem normy z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./. Przepis ten nakłada na podatnika obowiązek prowadzenia ewidencji rachunkowej w taki sposób, który zapewni prawidłowe ustalenie wysokości dochodu /straty/ podstawy opodatkowania i należnego podatku.

Protokoły z rozliczenia różnic inwentaryzacyjnych nie są dowodem wystarczającym dla celów podatkowych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu w dniu 26 marca 2004 r. sprawy ze skargi Spółki z o.o. "M-M" w W. na decyzję Izby Skarbowej w W. z dnia 20 września 2002 r. (...) w przedmiocie określenia straty w podatku dochodowym od osób prawnych - oddala skargę.

Izba Skarbowa w W. decyzją z dnia 20 września 2002 r. utrzymała w mocy decyzję Inspektora Kontroli Skarbowej w W. z dnia 26 lutego 2002 r. określająca Sp. z o.o. "M." stratę podatkową za 1999 r. w kwocie 9.227.730,57 zł.

Izba Skarbowa podzieliła ustalenia faktyczne oraz argumentację prawną organu I instancji co do tego, że Spółka zawyżyła koszty uzyskania przychodów o kwotę 583.363,66 zł z czego:

- 533.363,66 zł stanowiło sumę niedoborów w środkach obrotowych stwierdzonych protokołami inwentaryzacyjnymi oraz protokołami inwentaryzacyjnymi kradzieży,

- 50.000 zł stanowiło łączną kwotę darowizn przekazanych na rzecz instytucji charytatywnych.

Odnosząc się do kwestii zaliczenia darowizn do straty podatkowej organ podatkowy I instancji stwierdził, iż podatnik naruszył przepis art. 16 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, albowiem w myśl tegoż przepisu nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów darowizn i ofiar wszelkiego rodzaju z wyjątkiem dokonywanych między spółkami tworzących podatkową grupę kapitałową.