Kontrola udzielania zamówień publicznych /Prawidłowe oszacowanie wartości zamówienia publicznego jako czynność poprzedzająca wszczęcie postępowania o udzielenie zamówienia publicznego/

Art. 32 ust. 1 ustawy Pzp nakłada na zamawiającego obowiązek ustalenia całkowitego szacunkowego wynagrodzenia wykonawcy, bez podatku od towarów i usług (tj. netto), z należytą starannością. Tym samym, to na zamawiającym spoczywa ciężar prawidłowego ustalenia prognozowanego (szacunkowego) wynagrodzenia należnego wykonawcy z tytułu wykonania zamówienia, która to czynność jest jednym z pierwszych działań zamawiającego, poprzedzających wszczęcie postępowania o udzielenie zamówienia publicznego. Z uwagi na treść art. 14 ustawy Pzp, zgodnie z którym do czynności podejmowanych przez zamawiającego i wykonawców w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego stosuje się przepisy ustawy Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.), definiując pojęcie „należytej staranności” wskazane w ww. przepisie, należy odwołać się do art. 355 Kodeksu cywilnego, który stanowi, że należyta staranność dłużnika to staranność ogólnie wymagana w stosunkach danego rodzaju. Stwierdzić należy, że zamawiający, winien zwrócić szczególną uwagę na metodę ustalenia wartości szacunkowej odpowiednią dla danego zamówienia, jak również na konsekwencje nieprawidłowego ustalenia wartości zamówienia dla dalszych losów postępowania o udzielenie zamówienia publicznego. W tym miejscu należy wskazać na wyrok Krajowej Izby Odwoławczej z dnia 19 listopada 2008 r. (sygn. akt. KIO/UZP 1267/08), w którym stwierdzono, że: „Uwzględniając różnice wynikające z charakteru prowadzonej działalności gospodarczej i jej celu, należy stosować do zamawiającego w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego, w tym ustalenia wartości zamówienia, taką samą miarę należytej staranności, jakiej oczekuje się od wykonawcy umowy w sprawie zamówienia publicznego (staranność ogólnie wymagana w stosunkach danego rodzaju, przy uwzględnieniu charakteru prowadzonej działalności gospodarczej).”  Ponadto, Krajowa Izba Odwoławcza w uchwale z dnia 4 września 2009 r. (sygn. akt: KIO/KD 27/09), uznała, iż: