Wyjaśnienie ZUS z dnia 30 kwietnia 2010 r. /Nowe przepisy unijne dotyczące koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego w zakresie emerytur i rent przyznawanych przez ZUS/

Z dniem 1 maja 2010 r. wchodzą w życie nowe rozporządzenia dotyczące koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego: Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) Nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego oraz Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) Nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczące wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego.

Celem przygotowania nowych przepisów było uproszczenie oraz  skrócenie obszernych regulacji dotychczasowych rozporządzeń nr 1408/71 oraz nr 574/72, jak również uwzględnienie nowych warunków społeczno-gospodarczych w państwach członkowskich.  

Unijna koordynacja emerytur i rent nie uległa radykalnej zmianie bowiem nowe rozporządzenia zasadniczo przejmują dotychczasowe rozwiązania prawne.

W zakresie świadczeń emerytalno-rentowych nowe rozporządzenia nr 883/2004 oraz nr 987/2009, podobnie jak dotychczas obowiązujące rozporządzenia nr 1408/71 i nr 574/72, przewidują, że o świadczenia emerytalno-rentowe można ubiegać się w każdym z państw, w którym osoba podlegała ubezpieczeniom społecznym. 

Osoba, która migrowała zarobkowo między państwami członkowskimi, może zatem uzyskać emeryturę lub rentę w każdym z tych państw, o ile spełni warunki wymagane w ustawodawstwach tych państw.  Przepisy unijne mają na celu ułatwienie spełnienia tych warunków osobom migrującym zarobkowo w ramach UE.  

Unijna koordynacja systemów zabezpieczenia społecznego polega na wprowadzeniu takich regulacji prawnych, które eliminują sytuacje niekorzystne dla uprawnień z zakresu zabezpieczenia społecznego osób migrujących w obrębie Unii Europejskiej. Chodzi o to, aby osoba, która pracowała w różnych państwach członkowskich, czy też przesiedliła się w obrębie Unii z jednego państwa do drugiego, nie była w zakresie tych uprawnień w gorszej sytuacji niż osoba, która całe życie pracowała i mieszkała w jednym państwie członkowskim.