Interpretacja indywidualna z dnia 24.12.2019, sygn. 0111-KDIB2-1.4010.493.2019.1.BKD, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB2-1.4010.493.2019.1.BKD

): Czy zaliczaną do kosztów uzyskania przychodów stratę, o której mowa w art. 15 ust. lh pkt 2 Ustawy CIT należy obliczać w ten sposób, że strata będąca różnicą między ceną uzyskaną tytułem zbycia wierzytelności a ich wartością nominalną stanowi koszt uzyskania przychodu do wysokości tej części wierzytelności w stosunku do której opóźnienie w spłacie kapitału lub odsetek wynosi co najmniej 12 miesięcy na dzień otrzymania zapłaty ceny

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 23 października 2019 r. (data wpływu 29 października 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:

• wysokości straty, o której mowa w art. 15 ust. lh pkt 2 Ustawy CIT jest nieprawidłowe,
• momentu rozpoznania ww. straty, jako kosztu podatkowego jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 października 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:

• wysokości straty, o której mowa w art. 15 ust. lh pkt 2 Ustawy CIT,
• momentu rozpoznania ww. straty, jako kosztu podatkowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

X S.A. (dalej: Wnioskodawca) jest spółką akcyjną z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej podlegającą w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Wnioskodawca jest bankiem w rozumieniu ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe. Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest m.in. udzielanie kredytów i pożyczek. Mimo prowadzenia odpowiedniej polityki w zakresie oceny zdolności kredytowej i zarządzania ryzykiem występują podmioty, którym Wnioskodawca udziela kredytu mające problemy ze spłatą swoich zobowiązań wynikających z zawartych umów kredytu. W takich sytuacjach Wnioskodawca podejmuje szereg działań opisanych w odpowiednich procedurach wewnętrznych zmierzających do efektywnego ściągnięcia wierzytelności. W ramach polityki zarządzania tzw. wierzytelnościami trudnymi Wnioskodawca między innymi standardowo odpłatnie zbywa na rzecz funduszy sekurytyzacyjnych wierzytelności. Wśród zbywalnych wierzytelności z tytułu kredytów (pożyczek) są także takie, w stosunku do których opóźnienie w spłacie części lub całości kapitału lub odsetek przekracza 12 miesięcy. Zbywane wierzytelności mogą być także postawione w całości w stan wymagalności z powodu wypowiedzenia umów kredytowych spowodowanych opóźnieniem w spłacie. Może także zachodzić sytuacja, że w części, w której nie mamy do czynienia z opóźnieniem w spłacie, wierzytelności te pozostają niewymagalne między innymi ze względu na brak możliwości ich wypowiedzenia z powodu objęcia ich postępowaniem restrukturyzacyjnym na podstawie ustawy Prawo restrukturyzacyjne, w szczególności na podstawie art. 256 ust. 1, 2 tej ustawy. Zbywane wierzytelności mogą mieć charakter zarówno zabezpieczonych jaki i niezabezpieczonych.