Interpretacja indywidualna z dnia 16.04.2019, sygn. 0113-KDIPT1-2.4012.61.2019.2.PRP, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0113-KDIPT1-2.4012.61.2019.2.PRP

w zakresie rozliczania transakcji nabycia uprawnień do emisji CO2, zastosowania właściwej stawki podatku oraz prawa do odliczenia podatku w związku z nabyciem tych praw

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 31 stycznia 2019 r. (data wpływu 6 lutego 2019 r.), uzupełnionym pismami z dnia 19 marca 2019 r. (data wpływu 22 marca 2019 r.) oraz z dnia 4 kwietnia 2019 r. (data wpływu 9 kwietnia 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozliczania transakcji nabycia uprawnień do emisji CO₂, zastosowania właściwej stawki podatku oraz prawa do odliczenia podatku w związku z nabyciem tych praw jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 lutego 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozliczania transakcji nabycia uprawnień do emisji CO₂, zastosowania właściwej stawki podatku oraz prawa do odliczenia podatku w związku z nabyciem tych praw.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismami z dnia 19 marca 2019 r. oraz z dnia 4 kwietnia 2019 r. poprzez doprecyzowanie opisu sprawy i przedstawienie własnego stanowiska w zakresie pytania nr 3.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (dalej: Spółka, Wnioskodawca, Kogeneracja) jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej również: VAT). Przedmiotem działalności Spółki jest produkcja energii elektrycznej, ciepła oraz energii elektrycznej i ciepła w skojarzeniu. Prowadzona działalność gospodarcza Wnioskodawcy podlega co do zasady opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zasady funkcjonowania systemu handlu uprawnieniami do emisji do powietrza gazów cieplarnianych i innych substancji, którego celem jest ograniczenie tych emisji w sposób opłacalny i ekonomicznie efektywny, zostały uregulowane w ustawie z dnia 12 czerwca 2015 r. o systemie handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1201, dalej: UOPE). Zgodnie z art. 3 pkt 22 UOPE, przez uprawnienia do emisji (EUA) należy rozumieć uprawnienie do wprowadzania do powietrza ekwiwalentu, w rozumieniu art. 2 pkt 4 ustawy z dnia 17 lipca 2009 r. o systemie zarządzania emisjami gazów cieplarnianych i innych substancji, dwutlenku węgla (CO) utworzone w ramach systemu, które służy do rozliczenia wielkości emisji w ramach tego systemu, i którym można rozporządzać na zasadach określonych w ustawie. Ponadto rozliczenie gazów cieplarnianych możliwe jest w oparciu o jednostki redukujące emisję, do których należą jednostki poświadczonej redukcji emisji (CER) oraz jednostki redukcji emisji (ERU). Ponieważ zarówno uprawnienia EAU, jak i jednostki redukcji emisji CER i ERU umożliwiają emisję 1 tony dwutlenku węgla, dopuszcza się pokrycie brakujących praw do emisji jednostkami redukcji. Z uwagi na fakt, że uprawnienia EUA oraz CER i ERU służą równoważeniu faktycznej emisji dwutlenku węgla, ich kwalifikacja prawna jest jednakowa, przez co związane z nimi obciążenia mają taki sam charakter prawny i są rodzajowo tożsame.