Interpretacja indywidualna z dnia 07.02.2019, sygn. 0114-KDIP3-3.4011.525.2018.2.JK2, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP3-3.4011.525.2018.2.JK2

Opodatkowanie kwoty zasądzonej wyrokiem belgijskiego sądu.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 listopada 2018 r. (data wpływu 14 listopada 2018 r.) uzupełniony pismem z dnia 2 stycznia 2019 r. (data nadania 2 stycznia 2019 r., data wpływu 7 stycznia 2019 r.) na wezwanie z dnia 12 grudnia 2018 r. (data nadania 12 grudnia 2018 r., data doręczenia 26 grudnia 2018 r.) Nr 0114-KDIP3-3.4011.525.2018.1.JK2 o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania kwoty zasądzonej wyrokiem belgijskiego sądu jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 listopada 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania kwoty zasądzonej wyrokiem belgijskiego sądu.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 12 grudnia 2018 r. (data nadania 12 grudnia 2018 r., data doręczenia 26 grudnia 2018 r.) Nr 0114-KDIP3-3.4011.525.2018.1.JK2 wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku.

Pismem z dnia 2 stycznia 2019 r. (data nadania 2 stycznia 2019 r., data wpływu 7 stycznia 2019 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509; dalej jako Ustawa PIT). Wnioskodawca ma miejsce zamieszkania na terenie Rzeczpospolitej Polskiej i posiada nieograniczony obowiązek podatkowy.

Wnioskodawca był właścicielem konia. W 2008 roku 50% praw do konia Wnioskodawca sprzedał na rzecz spółki prawa belgijskiego (dalej: Spółka). Wnioskodawca, zgodnie z umową zawartą ze Spółką, otrzymał należną cenę z tytułu sprzedaży 50% praw do konia. Koń pozostawał zatem współwłasnością Wnioskodawcy i Spółki. Po sprzedaży 50% praw do konia przebywał on w stajni Spółki na terenie Belgii. Spółka wystawiała konia w licznych zawodach uzyskując dzięki temu nagrody pieniężne. Dzięki wygranym zawodom wartość konia znacząco wzrosła. Spółka postanowiła więc dokonać sprzedaży konia na rzecz podmiotu trzeciego. Spółka z tytułu dokonanej sprzedaży uzyskała od podmiotu trzeciego należną ceną. W związku z faktem, że połowa praw do konia stanowiła własność Wnioskodawcy, z tytułu sprzedaży wskazanej w zdaniu poprzednim, Wnioskodawcy należna była połowa ceny sprzedaży uzyskanej od podmiotu trzeciego. Spółka nie chciała jednak wywiązać się z obowiązku przekazania należnej Wnioskodawcy połowy ceny sprzedaży. Spółka nie chciała okazać umowy sprzedaży konia celem ustalenia jaka faktycznie kwota należna jest Wnioskodawcy. Spółka nie chciała również ujawnić personaliów osoby będącej nabywcą konia. Początkowo Spółka nawet próbowała zataić przed Wnioskodawcą okoliczność dokonania sprzedaży konia. W związku z tym Wnioskodawca postanowił wystąpić na drogę sądową do belgijskiego sądu gospodarczego z pozwem przeciwko Spółce o zapłatę należnej Wnioskodawcy części ceny sprzedaży konia. Belgijski sąd gospodarczy uznał, że koniecznym dla wyjaśnienia sprawy będzie przekazanie do tego sądu przez Spółkę umowy kupna-sprzedaży konia na rzecz podmiotu trzeciego. W konsekwencji w wydanym w sprawie wyroku, belgijski sąd gospodarczy nakazał Spółce przekazanie umowy kupna-sprzedaży w zakreślonym terminie. Z uwagi na fakt, że belgijski sąd gospodarczy miał obawy co do tego czy Spółka wywiąże się z obowiązku przekazania umowy, w swoim wyroku sąd ten zasądził karę w określonej wysokości za każdy dzień zwłoki w dostarczeniu przez Spółkę przedmiotowej umowy. W świetle przepisów prawa belgijskiego zasądzona wyrokiem tego sądu kwota nie jest należna na rzecz skarbu państwa, a jest ona należna stronie postępowania. W konsekwencji w przypadku gdyby Spółka nie wywiązała się z terminowego przekazania umowy do sądu, kwota ta należna byłaby Wnioskodawcy. Spółka nie wywiązała się z obowiązku przekazania dokumentów, a tym samym kara pieniężna stała się wymagalna. W związku z faktem, że Spółka nie chciała dobrowolnie uregulować kary na rzecz Wnioskodawcy, Wnioskodawca złożył pozew do belgijskiego sądu egzekucyjnego o potwierdzenie możliwości egzekucji od Spółki tejże kwoty. Belgijski sąd egzekucyjny w swoim wyroku potwierdził zasadność oraz możliwość egzekucji kwoty od Spółki na rzecz Wnioskodawcy. W 2018 roku po uzyskaniu wyroku sądu belgijskiego, belgijski komornik sądowy wyegzekwował wyżej wskazaną kwotę od Spółki i przekazał ją na rachunek bankowy Wnioskodawcy.