Interpretacja indywidualna z dnia 06.12.2018, sygn. 0115-KDIT2-2.4011.370.2018.2.BK, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0115-KDIT2-2.4011.370.2018.2.BK

Odsetki od odszkodowania, zadośćuczynienia.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 200 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 września 2018 r. (data wpływu 11 września 2018 r.) uzupełnionym pismem z dnia 2 października 2018 r. i 5 listopada 2018 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wypłaconych odsetek jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 września 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek uzupełniony w dniu 8 października 2018 r. i 9 listopada 2018 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wypłaconych odsetek.

We wniosku oraz uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 15 września 2001 r. na drodze publicznej doszło do zdarzenia drogowego, w którym to kierujący pojazdem nie dostosował prędkości do panujących warunków drogowych i na łuku drogi w prawo utracił panowanie nad pojazdem, zjechał na lewą stronę jezdni, gdzie uderzył w przydrożne drzewo, powodując wypadek drogowy. W wyniku przedmiotowego zdarzenia Wnioskodawca doznał obrażeń ciała i rozstroju zdrowia na okres powyżej 7 dni. Bezpośrednio po zdarzeniu Wnioskodawca (poszkodowany) został przewieziony do szpitala, gdzie po wykonaniu badań rozpoznano u niego zwichnięcie stawu łokciowego ze znacznym obrzękiem wraz z licznymi krwiakami oraz mnogie potłuczenia ciała. We wskazanym okresie nie rozpoznano jeszcze u Wnioskodawcy złamania głowy kości promieniowej lewego stawu łokciowego. Staw łokciowy był zgodnie z obdukcją lekarza bardzo opuchnięty od łokcia aż po dłoń z licznymi krwiakami. Bóle w lewym łokciu Wnioskodawca odczuwał przez cały czas po wypadku. Kolejne silne bóle pojawiły się u Niego podczas lekcji wychowania fizycznego. Z upływem czasu ból w łokciu narastał, i to zarówno podczas wykonywania przez Wnioskodawcę pracy, jak też podczas wypoczynku. Dlatego Wnioskodawca zdecydował się na wizytę u lekarza chirurgii ogólnej. Lekarz, po szczegółowym opisaniu dolegliwości odczuwanych przez Wnioskodawcę oraz analizie dotychczasowej dokumentacji, nakazał Jemu uzyskanie zdjęcia rentgenowskiego oraz skierował go do lekarza ortopedy, celem zasięgnięcia konsultacji specjalistycznej. Wnioskodawca w trakcie dalszego leczenia przeszedł dwie operacje - w roku 2008 oraz 2009 - mające na celu przywrócenie funkcji stawu łokciowego sprzed wypadku, jak również podjął wieloletnie leczenie rehabilitacyjne. Wnioskodawca w związku z zaistniałą sytuacją pismem z dnia 3 kwietnia 2014 r. zgłosił P. S.A., którego generalnym następcą prawnym jest obecnie G. S.A. - w oparciu o umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych łączącą tenże zakład ubezpieczeń ze sprawcą szkody w momencie powstania analizowanego wypadku komunikacyjnego - szkodę powstałą na jego osobie w dniu 15 września 2001 r., a polegającą na poważnym urazie ciała, którego Wnioskodawca doznał w rezultacie przedmiotowego wypadku samochodowego, będąc pasażerem samochodu. Wnioskodawca po przedstawieniu stosownej argumentacji oraz dowodów w postaci zaświadczeń lekarskich oraz pozostałej dokumentacji medycznej wniósł o wypłatę przez G. świadczenia odszkodowawczego w łącznej wysokości 50 616 zł. Po przedstawieniu przez Wnioskodawcę szeregu dokumentów dotyczących przebiegu samego zdarzenia szkodowego oraz odzwierciedlających proces jego skomplikowanego leczenia i późniejszej rehabilitacji Towarzystwo podjęło decyzję o uznaniu swej odpowiedzialności odszkodowawczej co do samej zasady i dokonaniu wypłaty należnego zadośćuczynienia w kwocie 1 500 zł. Wnioskodawca, nie zgadzając się z tak ukształtowaną sumą zadośćuczynienia, zwracał się do G., za pośrednictwem swoich pełnomocników o podwyższenie wysokości rzeczonego świadczenia z uwagi na utrzymujące się u niego nadal, a opisane powyżej, dolegliwości, lecz starania te nie przyniosły korzystnych dla Niego rezultatów. Decyzją z dnia 25 kwietnia 2014 r. Towarzystwo Ubezpieczeń stwierdziło, iż w niniejszej sprawie nie zostało wykazane, aby obecny stan zdrowia Wnioskodawcy był wynikiem wypadku komunikacyjnego z dnia 15 września 2001 r., przez co jednoznacznie odmówiło uiszczenia na jego rzecz uzupełniającego zadośćuczynienia. W pisemnym uzasadnieniu tejże decyzji zakład ubezpieczeń wskazał, iż na podstawie zgromadzonej dokumentacji - której to Towarzystwo Ubezpieczeń Wnioskodawcy nie przesłało, pomimo licznych jego wezwań formułowanych w tym przedmiocie i stosownego obowiązku nałożonego w tym zakresie na ubezpieczyciela na mocy art. 16 ust. 4 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej (Dz. U. Nr 124, poz. 1151 z późn. zm.) oraz art. 14 ust. 5 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 z późn. zm.) - brak jest podstaw do przyjęcia odpowiedzialności za urazy ciała zgłaszane przez powoda i realizacji zgłoszonych przezeń obecnie roszczeń odszkodowawczych. W nawiązaniu do stanowiska G. Wnioskodawca skierował sprawę na drogę postępowania sądowego - które to postępowanie zakończyło się wydaniem wyroku zasądzającego na rzecz Wnioskodawcy. Odszkodowanie wraz z odsetkami zostało zasądzone Wyrokiem Sądu Okręgowego I Wydział Cywilny z dnia 8 października 2014 r. W przedmiotowym wyroku Sąd Orzekający zasądził co następuje: