Interpretacja indywidualna z dnia 30.08.2018, sygn. 0114-KDIP4.4012.320.2018.1.AKO, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP4.4012.320.2018.1.AKO

Opodatkowanie sprzedaży prepaidowych kart.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 maja 2018 r. (data wpływu 30 maja 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 5 czerwca 2018 r. (data wpływu 11 czerwca 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku do sprzedaży prepaidowych kart jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 maja 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku do sprzedaży prepaidowych kart.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Sp. z o.o. (dalej jako: Wnioskodawca lub Spółka) jest biurem podróży, którego specjalnością są wycieczki do Japonii. Wnioskodawca zajmuje się organizacją wycieczek, rezerwacją biletów lotniczych oraz hoteli. Oferta Spółki obejmuje również sprzedaż pre paidowych kart, naładowanych na kwotę 1500 jenów oraz na depozyt 500 jenów. Karta służy przede wszystkim do wykorzystania jako bilet w komunikacji miejskiej (autobus, metro) oraz kolejach na terenie Japonii.

Dzięki takiej karcie jej posiadacz nie musi kupować biletów kartonikowych, wystarczy przyłożyć kartę do czytnika przy bramkach biletowych, a koszt przejazdu zostanie automatycznie obliczony i odjęty z karty. Dodatkowo, kartą można płacić w kioskach czy automatach z kawą i napojami położonych na terenie dworców. Wnioskodawca nie jest emitentem przedmiotowych kart, nabywa je od swojej spółki matki, od innych spółek z grupy mających siedzibę w innych państwach członkowskich UE bądź bezpośrednio od emitenta karty (podmiot japoński). Cena, za jaką karta sprzedawana jest przez Wnioskodawcę (w walucie krajowej), jest w przeliczeniu wyższa od nominalnej wartości karty (2.000 jenów).