Interpretacja indywidualna z dnia 26.01.2018, sygn. 0112-KDIL3-1.4011.344.2017.1.KF, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0112-KDIL3-1.4011.344.2017.1.KF

Podatek dochodowy od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z nadpłaconą zaliczką na podatek dochodowy.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 listopada 2017 r. (data wpływu 29 listopada 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z nadpłaconą zaliczką na podatek dochodowy jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 listopada 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z nadpłaconą zaliczką na podatek dochodowy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca zwraca się z prośbą o informację jak należy postąpić w sytuacji błędnego naliczenia i opłacenia podatku dochodowego od przychodów zmarłego pracownika.

Sytuacja wygląda następująco:

Sprawa dotyczy pracownika, który zmarł w dniu 6 marca 2017 r., był zatrudniony na podstawie umowy o pracę. Wynagrodzenia są wypłacane 10 dnia następnego miesiąca po przepracowanym miesiącu. Od wynagrodzenia za miesiąc luty i marzec 2017 r. zmarłego pracownika Spółka naliczyła podatek dochodowy od osób fizycznych.

Wynagrodzenie za prace, ekwiwalent za urlop oraz wynagrodzenie za czas choroby:

• za miesiąc luty 2017 r. z datą wypłaty na marzec 2017 r. (termin wypłaty był po śmierci) nie zostało postawione do dyspozycji zmarłemu oraz członkom rodziny, ponieważ nie ma uprawionych osób, które mogłyby otrzymać wynagrodzenia zmarłego,
• za miesiąc marzec 2017 r. z datą wypłaty na kwiecień 2017 r. nie zostało wypłacone członkom rodziny, ponieważ nie ma uprawionych osób, które mogłyby otrzymać wynagrodzenia zmarłego.

Naliczono i opłacono do Urzędu Skarbowego podatek od pracownika PIT-4 od ww. wynagrodzeń zmarłego pracownika w kwocie:

• za miesiąc marzec kwota 101 zł,
• za miesiąc kwiecień kwota 211 zł.

Firma przekazała w podanych wyżej terminach podatek za miesiąc marzec i kwiecień 2017 r. po umniejszeniu należnego podatku o 0,3 % z tytułu wpłaty w ustawowym terminie.

Wnioskodawca sporządził korektę listy płac w miesiącu sierpniu 2017 r., na której nie został naliczony podatek dochodowy od wynagrodzenia za miesiąc luty i marzec 2017 r., również na rozliczeniu PIT-11 za 2017 rok nie zostanie on wykazany.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Spółka może pomniejszyć o powstałą nadpłatę w kwocie 312 zł kolejną płatność do Urzędu Skarbowego z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych (PIT-4)?

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka może pomniejszyć kolejną płatność do Urzędu Skarbowego z tytułu podatku od pracownika PIT-4 o kwotę 312 zł. Jest to nadpłata, która powstała w wyniku opłacenia podatku od osób fizycznych od wynagrodzenia pracownika, który zmarł w dniu 6 marca 2017 r. Wynagrodzenie należne mu za miesiąc luty i marzec 2017 r. nie zostało postawione do dyspozycji zmarłemu oraz członkom rodziny, ponieważ nie ma uprawionych osób, które mogłyby je otrzymać.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Zasady poboru przez płatników zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, które uzyskują przychody ze stosunku pracy i obowiązki tych płatników regulują przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200).

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej zakładami pracy, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

W myśl art. 38 ust. 1 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Z powyższych przepisów wynika więc obowiązek pobrania zaliczki na podatek i wpłacenia jej w określonym terminie na konto urzędu skarbowego. Przy czym obowiązek poboru zaliczki dotyczy wyłącznie przychodów, które zostały otrzymane przez podatnika lub postawione mu do dyspozycji. Zgodnie bowiem z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z informacji przedstawionych w treści wniosku wynika, że pracownik Wnioskodawcy, który był zatrudniony na umowę o pracę, zmarł w dniu 6 marca 2017 r. Od wynagrodzenia przysługującemu zmarłemu pracownikowi za luty i marzec 2017 r., które jednak nie zostało postawione mu do dyspozycji (termin wypłaty przypadał po śmierci pracownika) ani nie zostało wypłacone członkom rodziny (z uwagi na brak osób uprawnionych), Spółka naliczyła podatek dochodowy od osób fizycznych oraz dokonała wpłaty zaliczki na konto urzędu skarbowego. W sierpniu 2017 r. Spółka sporządziła korektę listy płac za luty i marzec 2017 r.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą możliwości pomniejszenia o powstałą nadpłatę kolejnych płatności do urzędu skarbowego z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych od wypłacanych wynagrodzeń.

Pojęcie nadpłaty zostało zdefiniowane w ustawie Ordynacja podatkowa.

Zgodnie art. 72 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej, za nadpłatę uważa się m.in. kwotę podatku pobraną przez płatnika nienależnie lub w wysokości większej od należnej.

Na podstawie art. 75 § 1 Ordynacji podatkowej, jeżeli podatnik kwestionuje zasadność pobrania przez płatnika podatku albo wysokość pobranego podatku, może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty podatku.

Uprawnienie do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty przysługuje podatnikom, płatnikom i inkasentom oraz osobom, które były wspólnikami spółki cywilnej w momencie rozwiązania spółki w zakresie zobowiązań spółki. Płatnik lub inkasent jest uprawniony do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty, jeżeli wpłacony podatek nie został pobrany od podatnika (art. 75 § 2 ww. ustawy).

W myśl art. 75 § 3 Ordynacji podatkowej, jeżeli z przepisów prawa podatkowego wynika obowiązek złożenia zeznania (deklaracji), to podatnik, płatnik lub inkasent równocześnie z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty jest obowiązany złożyć skorygowane zeznanie (deklarację).

Zgodnie z art. 76 § 1 Ordynacji podatkowej, nadpłaty wraz z ich oprocentowaniem podlegają zaliczeniu z urzędu na poczet zaległości podatkowych wraz z odsetkami za zwłokę, odsetek za zwłokę od nieuregulowanych w terminie zaliczek na podatek, kosztów upomnienia oraz bieżących zobowiązań podatkowych, a w razie ich braku podlegają zwrotowi z urzędu, chyba że podatnik złoży wniosek o zaliczenie nadpłaty w całości lub w części na poczet przyszłych zobowiązań podatkowych.

Z kolei stosownie do treści art. 76 § 3 pkt 1 ww. ustawy, przepis § 1 stosuje się odpowiednio do zaliczania nadpłaty płatnika lub inkasenta na poczet jego zaległości podatkowych, bieżących zobowiązań podatkowych lub zobowiązań powstałych w związku z wykonywaniem obowiązków płatnika lub inkasenta.

Podkreślić należy, że definicja nadpłaty zawarta w Ordynacji podatkowej wyczerpująco wylicza, w jakich sytuacjach powstaje nadpłata. Wszelkie inne przypadki, które nie są w ww. ustawie wymienione, nie powodują powstania nadpłaty w rozumieniu przepisów Ordynacji podatkowej. Nie każda zatem kwota wpłacona przez płatnika nienależnie do organu podatkowego stanowi nadpłatę.

Z przedstawionych regulacji wynika jednoznacznie, że płatnik może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty tylko w sytuacjach powodujących uszczerbek w jego majątku, gdy np. na skutek własnych błędów zadeklarował oraz wpłacił podatek z własnych środków w wysokości większej od należnej albo większej od pobranej. Jeżeli wadliwość postępowania płatnika prowadzi do uszczuplenia majątku podatnika, nadpłata powstaje u podatnika, który w takim przypadku jest jedynym podmiotem uprawnionym do otrzymania jej zwrotu.

W przedstawionym w treści wniosku stanie faktycznym doszło do uszczuplenia majątku Wnioskodawcy (płatnika) w związku z zapłatą zaliczki za marzec i kwiecień 2017 r., pomimo że wynagrodzenie zmarłego pracownika nie zostało mu ani członkom jego rodziny wypłacone (postawione do dyspozycji). Tym samym należy uznać, że po stronie płatnika Wnioskodawcy występuje nadpłata. W konsekwencji Spółce przysługuje prawo do wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty.

Jak wynika z cytowanych wyżej przepisów, nadpłata płatnika podlega zaliczeniu na poczet jego zaległości podatkowych, bieżących zobowiązań podatkowych lub zobowiązań powstałych w związku z wykonywaniem obowiązków płatnika. Nadpłata może również zostać zaliczona w całości lub w części na poczet przyszłych zobowiązań podatkowych płatnika, przy czym zaliczenie takie możliwe jest wyłącznie na wniosek.

W świetle powyższego, w okolicznościach niniejszej sprawy, jeżeli Spółka nie posiada zaległości podatkowych ani bieżących zobowiązań (na które niniejsza nadpłata mogłaby zostać zaliczona), możliwe jest pomniejszenie kolejnej zaliczki o kwotę nadpłaty wynikającej ze sporządzonej korekty listy płac. W takim przypadku Spółka winna złożyć stosowny wniosek, w którym sprecyzuje zobowiązanie, na które zaliczenie nadpłaty ma nastąpić.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej