Interpretacja indywidualna z dnia 17.10.2017, sygn. 0111-KDIB2-1.4010.180.2017.1.MJ, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB2-1.4010.180.2017.1.MJ

w zakresie obowiązku sporządzenia dokumentacji podatkowej transakcji, zawieranych z Gminą w związku z wykonywaniem przez Wnioskodawcę usług pasażerskiego transportu zbiorowego

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 2 sierpnia 2017 r. (data wpływu 17 sierpnia 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie obowiązku sporządzenia dokumentacji podatkowej transakcji, zawieranych z Gminą w związku z wykonywaniem przez Wnioskodawcę usług pasażerskiego transportu zbiorowego jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 sierpnia 2017 r. do tutejszego organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie obowiązku sporządzenia dokumentacji podatkowej transakcji, zawieranych z Gminą w związku z wykonywaniem przez Wnioskodawcę usług pasażerskiego transportu zbiorowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca, Sp. z o.o. (dalej także: Spółka) jest spółką prawa handlowego ze 100% udziałem Gminy, która powstała jako efekt przekształcenia zakładu budżetowego. W celu realizacji zadania własnego, Gmina nałożyła na Spółkę obowiązek świadczenia usługi użyteczności publicznej w zakresie publicznego transportu zbiorowego. Zatem Spółka wykonuje konkretne zadanie, będące jednocześnie zadaniem własnym Gminy. Ze względu na to, że finansowanie miejskiego transportu zbiorowego przychodami z biletów nie rekompensuje kosztów prowadzonej działalności przewozowej, podpisano z Gminą umowę o rekompensacie strat wynikających ze świadczenia ww. usługi. Należy wskazać, że wspomniany powyżej obowiązek świadczenia usług publicznych został nałożony na Spółkę w tzw. trybie władczym tj. w drodze podjęcia przez Gminę stosownej uchwały o zawiązaniu Spółki, w wyniku czego w sposób wyraźny zostało określone, iż celem działalności Spółki jest wykonywanie zadania własnego jednostki samorządu terytorialnego, dotyczącego zaspakajania potrzeb mieszkańców w zakresie transportu zbiorowego. Zostało to potwierdzone w umowie Spółki, a cel jej działalności znalazł odzwierciedlenie w szczegółowym opisie przedmiotu jej działalności. Władcze powierzenie Spółce do realizacji zadania własnego Gminy, poprzez utworzenie jej w tym celu, znajduje swoje uzasadnienie w Rozporządzeniu (WE) Nr 1370/07 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r. w sprawie usług publicznych w zakresie kolejowego i drogowego transportu pasażerskiego oraz uchylające rozporządzenia Rady (EWG) nr 1191/69 i (EWG) nr 1107/07, a także w ustawie z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz.U. z 2011 r. Nr 5, poz. 13 ze zm., winno być: t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1867 ze zm.). W dokumentach tych Spółka określana jest jako tzw. podmiot wewnętrzny, będący wyodrębnioną prawnie jednostką, podlegającą kontroli właściwego organu lokalnego. Kontrola ta jest analogiczna do kontroli, jaką sprawuje nad własnymi służbami. Natomiast zobowiązanie podmiotu wewnętrznego (Spółki) do świadczenia usługi publicznej jest definiowane jako wymóg określony przez właściwy organ do świadczenia usługi użyteczności publicznej w zakresie pasażerskiego transportu publicznego, których to podmiot ze względu na swój własny interes gospodarczy bez rekompensaty nie podjąłby się w takim samym zakresie lub na takich samych warunkach. Usługi publicznego transportu zbiorowego mają charakter usług publicznych a wysokość opłat, po których są realizowane, uchwala Rada Miasta. Ponadto, Taryfa przewozowa zabezpiecza dla różnych grup społecznych wszelkiego rodzaju ulgi i zwolnienia przez co Spółka już w momencie jej tworzenia narażona była na osiąganie straty. Ponadto, Spółka prowadzi inną działalność np. stację diagnostyczną, usługi warsztatowe itp., ale w ograniczonym zakresie. Nie może środków wygospodarowanych na innej działalności przeznaczyć na finansowanie usług przewozowych. Powyższe skutkuje tym, że Spółce przyznaje się rekompensatę na pokrycie niedoboru przychodów osiąganych z tytułu wykonywania zadań przewozowych, które nie równoważą kosztów świadczenia tych usług. Rekompensata ma więc w istocie wyrównywać Spółce stratę poniesioną w związku ze świadczeniem usługi publicznej. Szczegółowe zasady przekazywania rekompensaty oraz odpowiedzialność Spółki wobec jednostki samorządu terytorialnego reguluje umowa zwana wykonawczą, zawarta pomiędzy Spółką a macierzystą jednostką samorządu terytorialnego. Spółka jeszcze raz podkreśla, że powierzenie zadania użyteczności publicznej z zakresu lokalnego transportu zbiorowego nastąpiło w drodze aktów kreujących Spółkę, tj. w uchwale Rady Miasta o zawiązaniu Spółki, a następnie w umowie Spółki. Okoliczności te spowodowały, że cel i przedmiot jej działania nie może budzić żadnych wątpliwości. Wspomniana powyżej umowa wykonawcza nie ma charakteru odpłatnego, gdyż Gmina nie nabywa na jej podstawie żadnych usług, ani dostaw. Również nie podlega ustawie Prawo zamówień publicznych, ponieważ podstawą świadczenia usługi przez Spółkę jest odpowiedni akt kreujący Spółkę, a nie umowa o charakterze cywilistycznym. Spółka nie dysponuje uprawnieniami do odstąpienia od realizacji usługi czy też powstrzymania się od jej świadczenia z przyczyn określonych w Kodeksie cywilnym, nawet w przypadku zwłoki w zapłacie bądź nieotrzymania rekompensaty. Zasady przyznawania rekompensaty określa szczegółowo Załącznik do rozporządzenia (WE) Nr 1370/2007 oraz ustawa o publicznym transporcie zbiorowym. Według Dyrektywy, rekompensata nie może przekroczyć kwoty odpowiadającej wynikowi finansowemu netto ustalonemu następująco: koszty poniesione w związku z realizacją usługi publicznej minus wszystkie dodatnie wpływy finansowe wygenerowane na sieci obsługiwanej minus przychody taryfowe oraz jakiekolwiek inne przychody wygenerowane podczas wypełniania usługi (np. reklama na autobusach) plus tzw. rozsądny zysk, przez który należy rozumieć stopę zwrotu z kapitału, która w danym państwie członkowskim uznawana jest za normalną dla tego sektora usług.