Interpretacja indywidualna z dnia 14.03.2017, sygn. IBPB-1-2.4510.1107.2016.2.KP, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. IBPB-1-2.4510.1107.2016.2.KP

możliwości zaliczenia wierzytelności do kosztów uzyskania przychodu

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.) w zw. z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz.U. z 2016 r., poz. 1948), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 22 grudnia 2016 r. (data wpływu do BKIP w Bielsku-Białej 29 grudnia 2016 r.), uzupełniony pismem z 23 lutego 2017 r. (data wpływu do Organu 1 marca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodu - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 grudnia 2016 r. do BKIP w Bielsku-Białej wpłynął wniosek, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodu.

Ponieważ wniosek nie spełniał wymogów formalnych, pismem z 13 lutego 2017 r., Znak: 2461-IBPB-1-2.4510.1107.2016.1.KP, na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. (Dz.U. z 2015 r., poz. 643) w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego, wezwano Wnioskodawcę o uzupełnienie wniosku.

Wniosek został uzupełniony 1 marca 2017 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W 2012 r. przedmiotem działalności Wnioskodawcy była produkcja dekoderów, montaż dekoderów oraz naprawy serwisowe. Odbiorcą dekoderów była firma z Korei, która dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych dokonała rejestracji w Holandii. Ponieważ produkcja dekoderów dla tego odbiorcy opierała się na podzespołach elektronicznych nabywanych od tego podmiotu, wzajemne rozliczenia zobowiązań i należności miały charakter kompensaty i tylko wynikające z tej formy rozliczenia były przekazywane jako płatność bezgotówkowa, na konto bankowe. Do chwili trwania współpracy wszelkie rozliczenia odbywały się bezproblemowo. Jesienią 2012 r. współpraca pomiędzy firmami pogorszyła się, a próby kontaktu i egzekwowania informacji dotyczących płatności zaległych należności pozostawały bez odzewu. Z uwagi na fakt, że decydentami w każdej sprawie, zarówno finansowej, jak i również zamówień, podejmowania decyzji w sprawie potwierdzenia salda, byli menedżerowie w Korei, a sposób komunikacji był prawie zerowy, pod koniec współpracy Wnioskodawca nie był w stanie wyegzekwować oficjalnego potwierdzenia salda wzajemnych rozrachunków. Drogą właściwą do korespondencji w trakcie normalnej współpracy była droga mailowa i do chwili kiedy współpraca pogorszyła się, tą drogą komunikowano się zazwyczaj w sprawach wzajemnych interesów. Wysyłane drogą elektroniczną potwierdzenia rozrachunków nigdy nie były zwrotnie przesłane do Wnioskodawcy, a wysłane listem poleconym potwierdzenia wzajemnych rozrachunków, np. za 2011 r. tą samą drogą nie wróciły do Spółki. Wszelkie próby kontaktu telefoniczne i mailowe przybierały formę spychologii. Opieszałość w zapłacie lub próby uzyskania oficjalnej odpowiedzi ze strony firmy z Korei kończyły się tłumaczeniem, że Wnioskodawca musi czekać na rozliczenie przez firmę z Korei całości kontraktu. Wnioskodawca otrzymał również informację, że wszystko jest sprawdzane, a biznes w Europie zakończony. Po długim braku jakichkolwiek decyzji czy informacji w sprawie nierozliczonych transakcji firma z Korei wezwała Wnioskodawcę do sporządzenia korekt, gdyż ich zdaniem w tej współpracy pomiędzy firmami błędnie skalkulowano ceny.