Interpretacja indywidualna z dnia 25.07.2016, sygn. IBPP2/4512-337/16/AZ, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, sygn. IBPP2/4512-337/16/AZ

opodatkowanie podatkiem VAT opłat za korzystania z przystanków.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 29 kwietnia 2016 r. (data wpływu 5 maja 2016 r.) uzupełnionym pismem z 7 lipca 2016 r. znak: UG.III.3201.2.1.2016 (data wpływu 13 lipca 2016r.) oraz pismem z 19 lipca 2016 r . znak UG.III.3201.2.2.2016 (data wpływu 19 lipca 2016r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania opłat za korzystanie z przystanków - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 maja 2016 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości opodatkowania opłat za korzystanie z przystanków. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 7 lipca 2016 r. znak: UG.III.3201.2.1.2016 (data wpływu 13 lipca 2016r.), przesłanym w związku z wezwaniem tut. organu z 28 czerwca 2016 r. znak: IBPP2/4512-337/16/AZ oraz pismem z 19 lipca 2016 r. znak UG.III.3201.2.2.2016.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Zgodnie z ustawą z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz.U. z 2011 r. Nr. 5, poz. 13 z późn. zm.) Rada Gminy w S. dnia 19 października 2012 roku podjęła uchwałę w sprawie określenia przystanków komunikacyjnych, na terenie Gminy S. udostępnionych dla operatorów i przewoźników, warunków i zasad korzystania z tych przystanków oraz ustalenia stawek opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych. Posiadając bardzo wiele wątpliwości co do charakteru prawnego naliczanej opłaty za korzystanie przez przewoźników z przystanków - czy to będzie opłata o charakterze daniny publicznej czy też należność o charakterze cywilnoprawnym, rodzącym powstanie obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług, Gmina z przewoźnikami korzystającymi z przystanków zawarła umowy cywilnoprawne. Umowy te określają szczegółowe zasady odpłatności za korzystanie z przystanków, na wyżej wymienione należności Gmina wystawia faktury VAT, w których ustalona stawka opłaty traktowana jest jako cena brutto, należności te wykazuje w deklaracji jako sprzedaż opodatkowaną i kwotę podatku odprowadzoną do urzędu skarbowego.

Śledząc obecne przepisy oraz różne w tym temacie interpretacje organów podatkowych jak również liczne wyroki sądów, Gmina powzięła wątpliwość czy aby na pewno opłata za korzystanie z przystanków przez przewoźników powinna być przedmiotem umowy cywilnoprawnej i podlegać opodatkowaniu

W piśmie z dnia 7 lipca 2016 r. będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 28 czerwca 2016 r. znak: IBPP2/4512-337/16/AZ, Wnioskodawca poinformował, że:

1. Opłaty za korzystanie z przystanków dla wszystkich operatorów i przewoźników wykonujących publiczny transport zbiorowy na obszarze Gminy są naliczane na tych samych zasadach, zgodnie z art. 16 ust. 5 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (t.j. Dz. U. z 2015 r., poz. 1440 ze zm.) Stawka opłaty, o której mowa w ust. 4, nie może być wyższa niż 0,05 zł za jedno zatrzymanie środka transportu na przystanku komunikacyjnym,
2. Gmina pobierane od przewoźników opłaty za korzystanie z przystanków przeznacza wyłącznie na cele wskazane w ustawie, zgodnie z art. 16 ust. 7 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (t.j. Dz. U. z 2015r. poz. 1440 ze zm.) Opłaty, o których mowa w ust. 4, stanowią dochód właściwej jednostki samorządu terytorialnego, z przeznaczeniem na utrzymanie przystanków komunikacyjnych".

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy pobierane opłaty za korzystanie z przystanków podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług mimo zawartych umów cywilnoprawnych...
2. Czy w sytuacji rozwiązania umowy cywilnoprawnej z przewoźnikiem lub w sytuacji kiedy pobierana jest opłata od przewoźnika bez zawartej umowy cywilnoprawnej, opłata taka podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług...

Stanowisko Wnioskodawcy (ostatecznie doprecyzowane w ww. piśmie z 19 lipca 2016 r.):

Zdaniem Gminy opłata za korzystanie przez przewoźników z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem jest jednostka samorządu terytorialnego, będąca dochodem publicznym nie podlega ustawie o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054 ze zm.), gdyż zgodnie z art. 13 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L nr 347): krajowe, regionalne i lokalne organy władzy i inne instytucje prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością którą podejmują i transakcjami, które zawierają jako władze publiczne, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub inne płatności w związku z taką działalnością lub transakcjami. Pobierane opłaty mają charakter opłat publicznoprawnych, w związku z tym nie można Ich kwalifikować do usług podlegających opodatkowaniu od towarów i usług.

Należy zauważyć, że opłaty te związane są z realizacją zadań własnych gminy do których zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r., Nr 142 poz. 1591 ze zm.) należy zaspakajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty, sprawy z zakresu lokalnego transportu zbiorowego. Z kolei w ustawie o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2011r. Nr 5, poz. 13 z późn. zm.) ustawodawca przewidział dla jednostki samorządu terytorialnego, która jest właścicielem przystanków z których korzystają przewoźnicy możliwość pobierania opłat za korzystanie, jak również przesądził o tym, iż opłata ta stanowi dochód jednostki samorządu terytorialnego z przeznaczeniem na utrzymanie przystanków komunikacyjnych i realizację zadań w zakresie publicznego transportu zbiorowego, a zatem Gmina pobierając opłaty za korzystanie z przystanków działa na ustawowo uregulowanych zasadach, a wiec nie jest w stanie dokonać modyfikacji jakie mogą być dopuszczalne w stosunkach cywilnoprawnych w ramach swobody zawierania umów. Również z poglądów wyrażonych przez sądy wynika, że opłata pobierana przez przewoźników za korzystanie z przystanków komunikacyjnych ma charakter opłaty publicznoprawnej. Stanowi ona bowiem pewnego rodzaju świadczenie odpłatne (ekwiwalentne), ściśle powiązane z zakresem usług świadczonych przez samorząd, nadto wykazuje pewne cechy podatków - ma charakter pieniężny, powszechny, bezzwrotny ustalany jednostronnie przez organy jednostki samorządu terytorialnego - w drodze uchwały organu stanowiącego. Niewątpliwe ustalanie i pobieranie opłat (a więc danin publicznych) za korzystanie z przystanków komunikacyjnych jest formą sprawowania władztwa publicznego(...). W tym miejscu zasadnym jest zauważyć istniejące podobieństwo pomiędzy przedmiotową opłatą a opłatą pobieraną za parkowanie, która była analizowana w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 10 grudnia 2002 r. sygn. P 6/02, w którym tenże Trybunał wskazał, że opłaty pobierane są w związku z wyraźnie wskazanymi usługami i czynnościami organów państwowych lub samorządowych, dokonywane w interesie konkretnych podmiotów. Stanowią zatem swoistą zapłatę za uzyskanie zindywidualizowanego świadczenia oferowanego przez podmiot prawa publicznego. Oprócz tego, że są świadczeniami odpłatnymi są także - jak podatki - świadczeniami pieniężnymi, powszechnymi, bezzwrotnymi, ustalanymi jednostronnie przez państwo. Z tej racji, że są jedną z form pozyskiwania dochodów budżetu państwa lub budżetów samorządu terytorialnego, powinny być odprowadzane, o ile regulacje szczególne nie stanowią inaczej, do budżetów jednostek samorządowych. Jako dochody publiczne, przymusowe mogą być pobrane w drodze egzekucji administracyjnej. Opłaty publiczne pobierane są zawsze w związku z określonym, konkretnym działaniem organów państwa (samorządu terytorialnego)... Dla uznania opłat za dochody i daniny publiczne kluczowe znaczenie mają nie tylko wskazane wyżej cechy ale i także okoliczność, że przeznaczane są na cele publiczne albo związane są z realizacją takich celów. W tym znaczeniu opłata za korzystanie z przystanków jest pobierana w związku z konkretnym, wskazanym w art. 16 ust. 7 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym celem; gmina nie ma więc swobody wydatkowania dochodów uzyskanych z opłat za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców, których właścicielem albo zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego. Środki te mogą być wydatkowane wyłącznie na cele wskazane w ustawie o publicznym transporcie drogowym, co przemawia za stanowiskiem, iż opłata za korzystanie ż przystanków jest daniną publiczną."

Z kolei w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego regulowanie zasad korzystania z przystanków komunikacyjnych należy do sfery władztwa publicznego (imperium), w które wyposażono gminę w celu zaspakajania potrzeb wspólnoty, Stronami stosunku jest Gmina, która działa w charakterze organu władzy publicznej oraz podmiot, któremu przepisy umożliwiają korzystanie z mienia komunalnego w ramach zasad określonych w przepisach regulujących organizacje transportu zbiorowego, w ustawie o transporcie zbiorowym wyraźnie wskazano przeznaczenie wpływów uzyskiwanych z opłaty - realizacja zadań ustawowych gminy w zakresie transportu zbiorowego, a więc precyzyjnie został określony cel publiczny, jakiemu ma służyć pobierana opłata.

Reasumując, pobieranie opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem jest gmina, jest czynnością mieszczącą się w sferze publicznoprawnej, w wykonywaniu której gmina występuje w roli organu władzy publicznej i pomimo zawartych umów cywilnoprawnych z przewoźnikami pobierana opłata nie powinna podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W sytuacji rozwiązania umowy cywilnoprawnej z przewoźnikiem lub w sytuacji kiedy opłata pobierana jest od przewoźnika bez zawartej umowy cywilnoprawnej, opłata taka nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 710 ze zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przepisy art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy definiują pojęcie dostawy towarów i świadczenia usług za wynagrodzeniem.

W świetle art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Przyjęcie podziału na dostawę towaru oraz świadczenie usług oznacza w praktyce, że wolą ustawodawcy było określenie maksymalnie szeroko przedmiotu opodatkowania VAT jeżeli nawet wykazane zostałoby w konkretnym przypadku, że nie występuje dostawa towarów to i tak z reguły należy opodatkować czynność kwalifikowaną wówczas jako świadczenie usług.

Istotą stosunku świadczenia jest każde zachowanie się na rzecz innej osoby (podmiotu). Świadczenie jest zatem dwustronnym stosunkiem prawnym i wymaga podmiotu pełniącego rolę odbiorcy (konsumenta świadczenia, nabywcy usługi) oraz podmiotu świadczącego (wykonującego czynności, świadczącego usługę). Tak więc określone ustawą świadczenie na rzecz obejmuje świadczenie na rzecz skonkretyzowanych, a nawet zindywidualizowanych podmiotów (ostatecznych konsumentów).

Nie każda jednak czynność stanowiąca świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza na mocy ust. 2 powołanego artykułu obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Analiza wskazanych powyżej przepisów prowadzi do następujących wniosków:

1. wyłączenie organów władzy publicznej i urzędów obsługujących te organy z kategorii podatników podatku od towarów i usług ma charakter wyłącznie podmiotowo przedmiotowy,
2. w celu skorzystania przez ww. podmioty z wyłączenia konieczne jest spełnienie dwóch kumulatywnych warunków:
   1. czynności, co do zasady podlegające opodatkowaniu VAT, muszą być wykonane przez ściśle określone podmioty,
   2. ponadto czynności te muszą być wykonywane w ramach sprawowanego przez te podmioty władztwa publicznego.

W związku z powyższym należy podkreślić, że tylko spełnienie ww. warunków łącznie daje możliwość legalnego wyłączenia z kategorii podatników podatku od towarów i usług na mocy art. 15 ust. 6 ustawy.

Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z opisu sprawy wynika, że Rada Gminy w S. dnia 19 października 2012 roku podjęła uchwałę w sprawie określenia przystanków komunikacyjnych, na terenie Gminy S. udostępnionych dla operatorów i przewoźników, warunków i zasad korzystania z tych przystanków oraz ustalenia stawek opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych. Wnioskodawca zawarł z przewoźnikami korzystającymi z przystanków umowy cywilnoprawne. Umowy te określają szczegółowe zasady odpłatności za korzystanie z przystanków, na wyżej wymienione należności Wnioskodawca wystawia faktury VAT, w których ustalona stawka opłaty traktowana jest jako cena brutto, należności te wykazuje w deklaracji jako sprzedaż opodatkowaną i kwotę podatku odprowadzoną do urzędu skarbowego. Opłaty za korzystanie

z przystanków dla wszystkich operatorów i przewoźników wykonujących publiczny transport zbiorowy na obszarze Wnioskodawcy są naliczane na tych samych zasadach, zgodnie z art. 16 ust. 5 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie i Wnioskodawca przeznacza je wyłącznie na cele wskazane w ustawie, zgodnie z art. 16 ust. 7 wymienionej ustawy.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii opodatkowania podatkiem od towarów i usług opłat pobieranych za korzystanie z przystanków w ramach zawartych umów cywilnoprawnych z przewoźnikami, a także opodatkowania tychże opłat w sytuacji gdy umowa cywilnoprawna z przewoźnikiem została rozwiązana lub kiedy opłata jest pobierana a bez zawierania umowy cywilnoprawnej.

Odnosząc się do powyższej kwestii należy wskazać, że w myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 446) gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy o samorządzie gminnym, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

Z kolei w myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy o samorządzie gminnym, do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty. W szczególności zadania własne obejmują sprawy gminnych dróg, ulic, mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego (art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o samorządzie gminnym) oraz lokalnego transportu zbiorowego (art. 7 ust. 1 pkt 4).

Stosownie natomiast do art. 9 ust. 1 ww. ustawy, w celu wykonywania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi.

Jak stanowi art. 9 ust. 4 cyt. ustawy zadaniami użyteczności publicznej, są zadania własne gminy, określone w art. 7 ust. 1, których celem jest bieżące i nieprzerwane zaspokajanie zbiorowych potrzeb ludności w drodze świadczenia usług powszechnie dostępnych.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 1440 ze zm.) organizatorem publicznego transportu zbiorowego, zwanym dalej organizatorem, właściwym ze względu na obszar działania lub zasięgu przewozów jest gmina:

1. na linii komunikacyjnej albo sieci komunikacyjnej w gminnych przewozach pasażerskich,
2. której powierzono zadanie organizacji publicznego transportu zbiorowego na mocy porozumienia między gminami na linii komunikacyjnej albo sieci komunikacyjnej w gminnych przewozach pasażerskich, na obszarze gmin, które zawarły porozumienie.

W myśl art. 8 ww. ustawy do zadań organizatora należy:

1. planowanie rozwoju transportu;
2. organizowanie publicznego transportu zbiorowego;
3. zarządzanie publicznym transportem zbiorowym.

Jak stanowi przepis art. 15 ust. 1 pkt 3 powołanej ustawy o publicznym transporcie zbiorowym organizowanie publicznego transportu zbiorowego polega w szczególności na zapewnieniu odpowiednich warunków funkcjonowania publicznego transportu zbiorowego, w szczególności w zakresie:

1. standardów dotyczących przystanków komunikacyjnych oraz dworców;
2. korzystania z przystanków komunikacyjnych oraz dworców;
3. funkcjonowania zintegrowanych węzłów przesiadkowych;
4. funkcjonowania zintegrowanego systemu taryfowo-biletowego;
5. systemu informacji dla pasażera.

Natomiast art. 15 ust. 2 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym stanowi, iż określenie przystanków komunikacyjnych i dworców oraz warunków i zasad korzystania, o których mowa w ust. 1 pkt 6, następuje w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego.

Przepisy ww. ustawy o publicznym transporcie zbiorowym wprowadzają pojęcie operatora publicznego transportu zbiorowego, przez którego w myśl art. 4 ust. 1 pkt 8 tejże ustawy rozumie się samorządowy zakład budżetowy oraz przedsiębiorcę uprawnionego do prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie przewozu osób, który zawarł z organizatorem publicznego transportu zbiorowego umowę o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego, na linii komunikacyjnej określonej w umowie.

Natomiast zgodnie z art. 16 ust. 1 i ust. 2 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym w transporcie drogowym za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców mogą być pobierane opłaty. Stawki opłat za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców oraz standardy, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 3 lit. a, są ustalane w drodze negocjacji między gminą, na obszarze której jest usytuowany przystanek komunikacyjny lub dworzec, i właścicielem albo zarządzającym przystankiem komunikacyjnym lub dworcem.

W przepisie art. 16 ust. 4 cyt. ustawy przewidziano również możliwość pobierania przez jednostkę samorządu terytorialnego opłat za korzystanie przez operatorów i przewoźników z przystanków komunikacyjnych lub dworców, których jest właścicielem albo zarządzającym. Z tym, że stawka opłaty jest ustalana w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego, z uwzględnieniem niedyskryminujących zasad.

Zgodnie z art. 16 ust. 5 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, stawka opłaty, o której mowa w ust. 4, nie może być wyższa niż:

1. 0,05 zł za jedno zatrzymanie środka transportu na przystanku komunikacyjnym;
2. 1 zł za jedno zatrzymanie środka transportu na dworcu.
3. 2 zł za jedno zatrzymanie środka transportu na dworcu wyznaczonym zgodnie z art. 47h

ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym do udzielania pomocy osobom niepełnosprawnym i osobom o ograniczonej sprawności ruchowej w zakresie określonym w załączniku I lit. a do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 181/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. dotyczącego praw pasażerów w transporcie autobusowym i autokarowym i zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 2006/2004.

W myśl art. 16 ust. 7 ww. ustawy, opłaty, o których mowa w ust. 4, stanowią dochód właściwej jednostki samorządu terytorialnego, z przeznaczeniem na:

1. utrzymanie przystanków komunikacyjnych oraz dworców, o których mowa w ust. 4, oraz
2. realizację zadań określonych w art. 18 w przypadku gdy organizatorem jest gmina.

W przypadku więc, gdy właściwa jednostka samorządu terytorialnego ustanowi, w drodze uchwały wydanej na podstawie art. 16 ust. 4, opłatę za korzystanie z przystanków, jednym z warunków korzystania z tych obiektów określonych uchwałą wydaną na podstawie art. 15 ust. 2, powinien być obowiązek ponoszenia przez podmioty świadczące usługi przewozowe tej opłaty w wysokości wynikającej z pomnożenia opłaty przez liczbę zatrzymań wynikającą z rozkładu jazdy.

Ponadto należy zauważyć, że gmina nie ma swobody wydatkowania dochodów uzyskanych z opłat za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców, których właścicielem albo zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego. Środki uzyskane w ww. sposób mogą być wydatkowane wyłącznie na cele wskazane w ustawie o publicznym transporcie drogowym.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis zaistniałego stanu faktycznego oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa stwierdzić zatem należy, że czynności prawne, objęte zapytaniem Wnioskodawcy, należą do imperium uprawnionego organu zarządzającego daną drogą publiczną i infrastrukturą jej towarzyszącą, który wyposażony w kompetencje do orzekania w tych sprawach, realizuje zadania publiczne, wynikające z ustawowego powołania do pełnienia funkcji zarządcy dróg.

W konsekwencji uznać należy, że Wnioskodawca jako jednostka samorządu terytorialnego, w przedstawionym we wniosku zakresie, spełnia obie przesłanki wskazane w art. 15 ust. 6 ustawy o VAT. Pobieranie przez samorząd opłat (daniny publicznej) za korzystanie z przystanków komunikacyjnych jest bez wątpienia przejawem wykonywania władztwa publicznego. Podmiot sprawujący zarząd i organizowanie lokalnego transportu zbiorowego przy wykonywaniu tych czynności działa na ustawowo uregulowanych zasadach, a zatem nie jest w stanie dokonywać modyfikacji, dopuszczalnych w stosunkach cywilnoprawnych w ramach swobody zawierania umów. Organ taki, co istotne, pobiera należność o charakterze daniny publicznej, zaś dochód uzyskany z jej poboru służy celom publicznym.

Tak więc w świetle art. 15 ust. 6 ustawy o VAT Wnioskodawca nie jest w tym przypadku podatnikiem podatku od towarów i usług, a opłaty pobierane od przewoźników (operatorów) za korzystanie z przystanków, w okolicznościach opisanych we wniosku, nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT. Skoro zatem Wnioskodawca w przypadku pobierania opłat za korzystanie z przystanków od przewoźników nie działa jako podatnik od towarów i usług to fakt zawarcia lub nie zawarcia umowy cywilnoprawnej z przewoźnikiem nie zmienia statusu Wnioskodawcy występującego w tej konkretnej sytuacji jako organ władzy publicznej realizujący zadania nałożone odrębnymi przepisami prawa dla realizacji których został powołany.

Mając na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę

i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14b § 3 powołanej w sentencji ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Należy zatem zaznaczyć, że w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego wydana interpretacja traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t.j. Dz.U. 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach