Interpretacja indywidualna z dnia 25.02.2016, sygn. IBPB-1-2/4510-909/15/KP, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, sygn. IBPB-1-2/4510-909/15/KP

możliwość i moment zaliczenia odpisu aktualizującego do kosztów uzyskania przychodu

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 21 grudnia 2015 r. (data wpływu do tut. Biura 24 grudnia 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności od której utworzono odpis aktualizujący oraz możliwości i momentu zaliczenia odpisu aktualizującego do kosztów uzyskania przychodu:

• w części przypadającej na część wierzytelności objętej nakazem zapłaty z 29 grudnia 2010 r. - jest prawidłowe,
• w części przypadającej na część wierzytelności objętej nakazem zapłaty z 5 czerwca 2012 r. skierowanym na drogę postępowania egzekucyjnego 10 lipca 2013 r. oraz w części nieobjętej tytułami wykonawczymi - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 grudnia 2015 r. wpłynął do tut. Biura wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności od której utworzono odpis aktualizujący oraz możliwości i momentu zaliczenia odpisu aktualizującego do kosztów uzyskania przychodu.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej również: Spółka) w 2007 r., sprzedał Przedsiębiorstwu Handlowo Usługowemu T (zwanym dalej Dłużnikiem) towar za kwotę 739.816,66 zł brutto. Powyższa sprzedaż udokumentowana została jedną fakturą VAT z 28 września 2007 r. Dłużnik odebrał towar bez zastrzeżeń. Termin zapłaty za sprzedany towar strony ustaliły na 26 stycznia 2008 r. Pomimo odbioru towaru oraz akceptacji faktury Dłużnik do dnia dzisiejszego nie zapłacił ceny w pełnej wysokości. W dniu 28 lipca 2009 r. Dłużnik zawarł ze Spółką pisemną ugodę, na mocy której uznał swój dług i zobowiązał się do jego spłaty w miesięcznych ratach. Powyższa ugoda spowodowała przerwanie biegu przedawnienia, które z tą datą zaczęło biec na nowo. Dłużnik ugody powyższej nie zrealizował (spłacił jedynie niewielką część długu). W dniu 23 lipca 2011 r. Dłużnik po raz kolejny pisemnie uznał swój dług wobec Spółki w pozostałej do zapłaty kwocie: 615.016,66 zł (co zgodnie z saldem pozostało Dłużnikowi do zapłaty). Spowodowało to kolejną przerwę biegu dwuletniego okresu przedawnienia, które z datą 23 maja 2011 r. po raz kolejny zaczęło biec na nowo. Spółka wskazuje, że przedmiotowe wierzytelności z tytułu sprzedaży towaru zaliczone były przez Spółkę do przychodów należnych na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.