Interpretacja indywidualna z dnia 20.03.2015, sygn. ILPB2/415-1258/14-2/TR, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, sygn. ILPB2/415-1258/14-2/TR

Podatek dochodowy od osób fizycznych w zakresie50% kosztów uzyskania przychodów.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 18 grudnia 2014 r. (data wpływu 23 grudnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie 50% kosztów uzyskania przychodu jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 grudnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie 50% kosztów uzyskania przychodu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Od 1976 r. Wnioskodawca jest etatowym pracownikiem A, gdzie od 1983 r. pracuje na stanowisku kierownika produkcji audycji, a w okresach lat 2004-2007 i 2012-2014 pełnił funkcję producenta wewnętrznego. W przypadku obu stanowisk zadania swoje realizował w agencjach producenckich oddziału regionalnego oraz warszawskiej centrali. Zgodnie z przepisami wewnętrznymi pracodawcy obowiązującymi w latach 2001-2014 (Uchwałą Zarządu) definiującymi funkcję stanowiska pracy producentem wewnętrznym jest pracownik zatrudniony w agencji produkcji audycji telewizyjnych na stanowisku pracy >, któremu powierza się wytworzenie dla anten lub kontrahentów zewnętrznych, audycji telewizyjnej zgodnie z zatwierdzonym scenariuszem i w ramach środków określonych w kosztorysie tej audycji. Kierownik produkcji pełni pokrewną do producenta wewnętrznego funkcję, z tym zastrzeżeniem, że jest ona realizowana na poziomie operacyjnym, tj. w obrębie konkretnej audycji, odcinka stanowiącego element większej serii, czy też obszaru czynności przy bardziej złożonych produkcjach. Zgodnie z aktualną ustawą o prawie autorskim i prawach pokrewnych z dnia 4 lutego 1994 r. audycja wyczerpuje wszelkie cechy utworu chronionego prawem autorskim i stanowi utwór audiowizualny, o którym mowa w art. 1 ust. 2 pkt 9 tej ustawy. Każdorazowo cechuje się niepowtarzalnym charakterem i indywidualnym wkładem twórczym. Zarówno producent telewizyjny i kierownik produkcji wykonuje pracę składającą się z czynności twórczych, organizacyjnych, technicznych, ekonomicznych, prawnych, które wprost prowadzą do stworzenia utworów audiowizualnych. Są oni kluczowymi współautorami utworu, mającymi newralgiczne znaczenie dla kształtowania jego postaci począwszy od etapu koncepcji, a na postaci finalnej dzieła skończywszy. Osobiście odpowiadają za całościowe przeprowadzenie złożonego procesu produkcyjnego na wszystkich jego etapach. Odpowiadają za dostarczenie koncepcji zgodnej z oczekiwaniami zamawiającego skompletowanie zespołu twórców dających rękojmię osiągnięcia zamierzonego rezultatu artystycznego w tym m.in. reżysera, wydawcy, scenarzysty, realizatora obrazu, dźwięku oraz światła, autora oprawy muzycznej, autora scenografii, grafika komputerowego, montażysty. W ich gestii leży zarówno dobór nabywanych praw, pozyskanie elementów inscenizacyjnych, pozyskanie aktorów, prowadzących lub/i osób występujących w audycji. Ich bezpośredni udział w procesie twórczym i kreatywnym audycji jest niezwykle rozległy i przekłada się bezpośrednio na efekt artystyczny realizowanego dzieła. Od strony formalnej istotnym w tym przypadku jest fakt, że na podstawie ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych art. 12 ust 1, podobnie jak pozostałe zawody twórcze zatrudnione w telewizji, każdorazowo przenoszą na pracodawcę prawa do utworów wytworzonych w ramach stosunku służbowego. Ważnym aspektem jest też fakt, że tak samo jak w przypadku innych zawodów twórczych umowa o pracę Zainteresowanego z telewizją nie określała nominalnego bądź procentowego udziału tzw. zwykłych obowiązków oraz części należnej z tytułu przeniesienia praw autorskich do utworów wytworzonych przez siebie z tytułu umowy o pracę. W tym zakresie telewizja korzysta z zapisów art. 12 ust. 1 obowiązującej ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych stanowiącym o nabyciu z chwilą przyjęcia utworu autorskie prawa majątkowych w granicach wynikających z celu umowy o pracę i zgodnego zamiaru stron. Z powyższych względów zarówno w odniesieniu do zatrudnienia Wnioskodawcy, jak i wszystkich innych zawodów twórczych, stosowana w telewizji ewidencja czasu pracy nie uwzględniała rozdziału na część związaną tworzeniem utworów i z tzw. zwykłymi obowiązkami pracowniczymi. Do roku 2001 płatnik (telewizja) w zaliczkach na poczet podatku dochodowego stosował dla podatników zatrudnionych na stanowisku producent wewnętrzny, kierownik produkcji i organizator produkcji zryczałtowaną 50% stawkę kosztu uzyskania przychodu wynikającą z art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W 2001 r. dokonał zmian w zakresie sposobu wewnętrznego zaszeregowania wyodrębniając pracowników zatrudnionych na ww. stanowiskach i tworząc nową grupę zawodową pn. realizacji audycji telewizyjnych i filmu. W zakresie tej grupy zawodowej uznał co do zasady, że zakres czynności realizowanych na tych stanowiskach nie będzie wiązał się z czynnościami twórczymi. Założenia te jednak nie pociągnęły za sobą konsekwencji w zakresie zmiany czynności i procesów wykonywanych na tych stanowiskach, która prowadziłaby do eliminacji jednoznacznie twórczego charakteru wykonywanych zadań. W kolejnych zmianach regulacji dotyczących funkcjonowania wewnętrznego Systemu Producenckiego (kluczowego zbioru regulacji dotyczących produkcji wewnętrznej) Zarząd telewizji utrzymał twórczy charakter stanowisk producenckich odpowiednio specyfikując wykaz przyporządkowanych im zadań twórczych. Co więcej, w samej definicji producenta wewnętrznego jednoznacznie określił, że jest to osobą, której powierza się wytworzenie audycji telewizyjnej (tj. wg ustawy utworu audiowizualnego) nieprzypadkowo sięgając po wyraz wytworzenia jako leżącego w bezpośrednim związku z wyrazami utwór i twórca. W zakresie regulaminu wynagradzania przyjął, że premia zadaniowa wypłacana na tych stanowiskach uwzględniać będzie analogiczną konstrukcję jaką stosuje się do pozostałych zawodów twórczych w systemie honoracyjnym, gdzie główna część wynagrodzenia jest wprost powiązana z ilością, poziomem i złożonością czynności twórczych wykonanych przy produkcjach poszczególnych audycji i jest uzupełniana o stałe wynagrodzenie zasadnicze przyporządkowane do tzw. zwykłych (pozatwórczych) obowiązków pracowniczych. Przede wszystkim jednak zaniechał zakładanych zmian w zakresie faktycznie wykonywanych czynności utrzymując twórczy ich charakter. Tu zasadne jest przytoczyć uzasadnienie do wyroku Sądu Najwyższego (sygnatura III RN/133/01) sankcjonujące status faktycznie wykonywanych czynności względem tzw. aktów prawnych (umów, regulaminów, itp.). Wprowadzone zmiany zaszeregowania zablokowały w systemach ewidencji płacowej możliwość kwalifikowania przez jednostki produkcyjne czynności wykonywane przez producentów, kierowników i organizatorów produkcji jako czynności twórczych. W konsekwencji tego naliczane wynagrodzenia w części wynikającej z tytułu współtworzenia audycji przez ww. grupę zawodową nie były objęte przez płatnika zryczałtowaną 50% stawkę kosztu uzyskania przychodu.