Interpretacja indywidualna z dnia 14.12.2012, sygn. IPPB3/423-713/12-2/KK, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, sygn. IPPB3/423-713/12-2/KK

Czy rozważany przez Spółkę sposób określania straty ze sprzedaży wierzytelności własnej jako różnicy pomiędzy wartością wierzytelności brutto (tzn. wartością wierzytelności netto wraz z należnym podatkiem od towarów i usług) a ceną zbycia wierzytelności (wartością brutto, tj. kwotą otrzymaną ze sprzedaży) jest prawidłowy i strata określona w ww. sposób stanowi koszt uzyskania przychodu?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 13.09.2012r. (data wpływu 14.09.2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącego podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie straty ze sprzedaży wierzytelności własnej jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14.09.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczący podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Spółka Akcyjna (dalej: Spółka) prowadzi działalność polegającą na sprzedaży usług telewizji satelitarnej, Internetu i usług telekomunikacyjnych opodatkowanych VAT. Sprzedaż ww. usług w zasadniczej części jest dokonywana na rzecz gospodarstw domowych, głównie osób fizycznych nie prowadzących działalności gospodarczej (dalej: Klienci). Uwzględniając szeroką skalę działalności Spółki zdarza się, że część Klientów nie reguluje terminowo zobowiązań wobec Spółki za wykonane usługi. W związku z powyższym Spółka dokonała sprzedaży części takich wierzytelności wymagalnych (wierzytelności własne) z ww. tytułów przed upływem okresu ich przedawnienia w rozumieniu ogólnych przepisów prawa cywilnego - na rzecz profesjonalnych podmiotów zajmujących się obrotem wierzytelnościami. Z tego tytułu Spółka otrzymała wynagrodzenie w wysokości niższej niż wartość zbywanej wierzytelności brutto. W tej sytuacji Spółka ponosi stratę na wierzytelności własnej, która uprzednio była zarachowana na przychody należne z działalności gospodarczej. Spółka stratę ze sprzedaży wierzytelności określiła jako różnicę pomiędzy ceną wierzytelności zawartą w umowie (cena sprzedaży brutto) a kwotą zaliczoną do przychodu należnego (wartością netto wierzytelności). Obecnie z uwagi na odmienne od przyjętego przez Spółkę stanowiska orzecznictwo sądów administracyjnych oraz uchwałę w składzie siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z 11 czerwca 2012 r. Spółka rozważa zasadność określania straty ze sprzedaży wierzytelności w sposób zgodny z ww. orzecznictwem, tzn. jako różnicy pomiędzy ceną wierzytelności zawartą w umowie (cena sprzedaży brutto) a wartością wierzytelności brutto (tzn. wartość wierzytelności netto wraz z należnym podatkiem od towarów i usług). Jednocześnie Spółka zaznacza, iż zbywana wierzytelność nie została uprzednio zaliczona w Spółce do kosztów uzyskania przychodów jako wierzytelność nieściągalna lub jako odpisy aktualizujące wartość należności.