Interpretacja indywidualna z dnia 03.12.2010, sygn. ITPP3/443-176/08/10-S/JK, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy

Naczelny Sąd Administracyjny w orzeczeniu z dnia 18 sierpnia 2010 r. sygn. akt I GSK 1059/09 stwierdził, że zgodnie z art. 18a ust. 9 dyrektywy Rady 2003/96/WE, Polska powinna implementować regulacje wskazanych dyrektyw dotyczące opodatkowania energii elektrycznej do krajowego porządku prawnego do dnia 1 stycznia 2006 r. NSA wskazał przy tym, że Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 12 lutego 2009 r. w sprawie C-475/07 stwierdził, iż poprzez zaniechanie dostosowania od dnia 1 stycznia 2006 r. systemu opodatkowania energii elektrycznej do wymogów wynikających z art. 21 ust. 5 akapit pierwszy dyrektywy Rady 2003/96/WE, w zakresie określenia momentu, w którym podatek od energii elektrycznej staje się wymagalny, Rzeczpospolita Polska uchybiła obowiązkowi ciążącemu na niej z mocy tej dyrektywy. Przy zastosowaniu prowspólnotowej wykładni Sąd przyjął, że pod pojęciem sprzedaży energii elektrycznej, określonym w art. 6 ust. 5 ustawy o podatku akcyzowym mieści się pojęcie dostawy przez dystrybutora (redystrybutora), a moment wydania energii elektrycznej obejmuje moment jej dostawy przez dystrybutora (redystrybutora) finalnemu odbiorcy (konsumentowi). Nie podlega natomiast opodatkowaniu tym podatkiem, sprzedaż energii elektrycznej przez producenta dystrybutorowi. Tym samym Sąd stanął na stanowisku, że z brzmienia przepisów dyrektywy 2003/96/WE i dyrektywy 92/12/EWG wynika, że opodatkowaniu podlega sprzedaż energii elektrycznej na ostatnim etapie obrotu, tj. sprzedaż konsumentowi, zatem w sytuacji, gdy producent nie jest odbiorcą końcowym i nie sprzedaje energii bezpośrednio odbiorcy końcowemu, nie ciąży na nim obowiązek podatkowy w podatku akcyzowym.