Interpretacja indywidualna z dnia 04.12.2008, sygn. IPPB3/423-1320/08-2/MK, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, sygn. IPPB3/423-1320/08-2/MK

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 10 września 2008 r. (data wpływu 15 września 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnych wierzytelności jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 września 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnych wierzytelności.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka posiada nieprzedawnione wierzytelności potwierdzone prawomocnymi wyrokami sądowymi, zarachowane w latach poprzednich do przychodów należnych na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wobec dłużników prowadzone były postępowania egzekucyjne, które na skutek braku majątku dłużnika zostały umorzone na przestrzeni lat 2002 2006. W roku wydania przez komornika postanowienia o umorzeniu postępowania, Spółka nie dokonała zaliczenia tych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów, ponieważ liczyła na ujawnienie nieznanych dotąd majątków dłużników. W 2007 roku Jednostka stwierdziła ostatecznie, iż nie ma faktycznej możliwości odzyskania wyżej wymienionych wierzytelności. Wierzytelności te odpowiadają normie określonej w art. 16 ust. 2 pkt 1 ustawy i stosownie do przepisów art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a, mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w roku, w którym wierzyciel ostatecznie uznał, że postanowienie o umorzeniu egzekucji, ze względu na brak majątku dłużnika, odpowiada stanowi faktycznemu.