Decyzja w sprawie interpretacji prawa podatkowego z dnia 23.08.2007, sygn. 1401/BP-I/4210-52/07/MC, Izba Skarbowa w Warszawie, sygn. 1401/BP-I/4210-52/07/MC

Przedmiotem sporu jest kwestia uznania czy wydatki związane z zawarciem umowy factoringu stanowią koszty bezpośrednio czy też pośrednio związane z uzyskaniem przychodu i czy można zaliczyć je w ciężar kosztów uzyskania przychodu 2006r.

D E C Y Z J A

Na podstawie art. 233 i art. 239 w związku z art. 14b § 5 ustawy z dnia 29.08.1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie po rozpatrzeniu zażalenia z dnia 13.06.2007r. na postanowienie Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 06.06.2007r., Nr 1471/DPR2/423-37/07/JB/2 w sprawie udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie Spółki w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych,

orzeka:

odmówić zmiany postanowienia Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 06.06.2007r., Nr 1471/DPR2/423-37/07/JB/2.

U Z A S A D N I E N I E

Pismem z dnia 09.03.2007r. Spółka L wystąpiła w trybie art. 14a §1 Ordynacji Podatkowej z wnioskiem do Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji prawa podatkowego w indywidualnej sprawie podatnika. Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Spółka w dniu 27.12.2006r. zawarła umowę sprzedaży na raty, nieruchomości składającej się z prawa własności budynku oraz prawa użytkowania wieczystego gruntu w Warszawie. Uzgodniona cena sprzedaży netto wyniosła 23,5 mln zł. Wydanie nieruchomości nastąpiło w tym samym dniu i w dniu tym L otrzymał pierwszą ratę ceny sprzedaży w wysokości 3,83 mln zł plus VAT. Pozostałą kwotę Spółka otrzyma zgodnie z zawartą umową w ciągu 4 kolejnych lat w równych ratach, po 4,9175 mln zł netto każda. Sprzedaż nieruchomości była możliwa jedynie dzięki rozłożeniu kupującemu ceny na raty na okres 4 lat, gdyż nie był on w stanie zapłacić w chwili zawarcia umowy całej ceny sprzedaży. Ze względu jednak na rozłożenie kupującemu ceny na raty, Spółka po sprzedaży nie mogła spłacić pożyczek zaciągniętych na zakup nieruchomości. Aby spłacić te pożyczki, służące uprzednio nabyciu nieruchomości i pokryciu innych kosztów związanych z posiadaniem nieruchomości i przygotowaniem jej do sprzedaży, Spółka zdecydowała się skorzystać z usługi factoringu. Po zawarciu umowy factoringu bez regresu z bankiem, Spółka otrzymała od banku w ciągu 2 dni od spełnienia warunków umowy kwotę równą pozostałej do zapłaty cenie sprzedaży, zaś bank przejął inkaso niezapłaconych rat ceny sprzedaży. Spółka dzięki temu mogła spłacić pożyczki na zakup nieruchomości. Z tytułu usługi factoringu Spółka zapłaciła na rzecz banku w dniu 1 marca 2007r. uzgodnione wynagrodzenie.Spółka do dnia zapłaty wynagrodzenia za factoring i otrzymania stosownej faktury VAT od banku nie zamknęła ksiąg rachunkowych za rok 2006. Spółka uznała wobec zawarcia umowy sprzedaży w dniu 27.12.2006 roku całą cenę sprzedaży za przychód roku 2006. Ze względu na bezpośredni związek zapłaconego wynagrodzenia za factoring z przychodem ze sprzedaży Spółka zgodnie z ustawą o rachunkowości zaksięgowała je jako rachunkowy koszt roku 2006. W związku z powyższym Spółka zwróciła do Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z zapytaniem, czy powinna uwzględnić przychód ze sprzedaży oraz poniesione koszty w rozliczeniu za rok 2006.