Postanowienie w sprawie interpretacji prawa podatkowego z dnia 08.01.2007, sygn. PO2/423-55/06/1367/07, Małopolski Urząd Skarbowy, sygn. PO2/423-55/06/1367/07

Czy w przedstawionym stanem faktycznym koszty związane z likwidacją sklepów, tj. wartość nieumorzonych środków trwałych, pomniejszone o wartość ewentualnego odzysku, gdy likwidacja sklepu spowodowana jest utratą przydatności gospodarczej, jako nierentownego punktu sprzedaży, można uznać za koszty uzyskania przychodów?

POSTANOWIENIE

Naczelnik Małopolskiego Urzędu Skarbowego w Krakowie, działając na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), po rozpatrzeniu Państwa wniosku bez znaku z dnia 25.10.2006 r. (data wpływu 25.10.2006 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych, uzupełnionego pod względem opisu stanu faktycznego pismem z dnia 7.12.2006 r. (data wpływu 7.12.2006 r.) stwierdza, że przedstawione we wniosku stanowisko nie jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W złożonym wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego Wnioskodawca przedstawił następujący stan faktyczny. Wnioskodawca (Spółka) prowadzi działalność w zakresie handlu detalicznego odzieżą i obuwiem. Sprzedaż detaliczna odbywa się w sieci sklepów znajdujących się w centrach handlowych na terenie większych miast w kraju. Po zawarciu umowy najmu z wynajmującym Spółka ponosi nakłady na zaadaptowanie dzierżawionych obiektów dla potrzeb handlu ww. artykułami (inwestycje w obcych środkach trwałych). Poniesione nakłady są amortyzowane zgodnie z art. 16j ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przez okres 10 lat. W roku 2006 Spółka dokonała likwidacji dwóch sklepów z uwagi na utratę ich przydatności gospodarczej jako nierentownych punktów sprzedaży. Na podstawie wyników sprzedaży i prognoz rentowności sklepy przynosiły stratę. Zainwestowane w obcy środek trwały nakłady finansowe nie zostały w całości amortyzowane. W okresie ponoszenia nakładów na zaadaptowanie pomieszczeń dla celów prowadzenia działalności gospodarczej w obcych obiektach handlowych Spółka wykonała prace w zakresie wykończenia ścianek, specjalistycznej konstrukcji sufitów, wykonania posadzek, wykonania instalacji elektrycznej, wodno-kanalizacyjnej, wentylacyjnej, montażu klimatyzatorów, wbudowania witryny i drzwi wejściowych. Spółka wyposażyła lokale w meble, urządzenia sanitarne, lampy podwieszane w konstrukcji metalowej sufitów, klimatyzatory, tablice rozdzielcze itp. Wynikiem likwidacji było: demontaż oświetlenia, sufitów, drzwi, mebli, klimatyzatorów, urządzeń sanitarnych. Zdemontowane elementy zostały podzielone na te, które nadawały się do dalszego wykorzystania oraz te, które wymagały zezłomowania z uwagi na brak dalszej użyteczności. W celu oszacowania wartości poszczególnych elementów z odzysku ustalono ich wartość początkową posługując się danymi z faktur zakupu z uwzględnieniem dotychczasowego umorzenia. Tak wycenione elementy przyjęto do magazynu materiałów. Niezamortyzowane nakłady pomniejszone o wycenę odzysku Spółka kwalifikuje jako wartość, która obciąża koszty jednostki. W porozumieniu zawartym na okoliczność rozwiązania umowy najmu umieszczono zapis, że najemca pozostawi w lokalu nakłady, których nie można zdemontować. Z umowy o najem wynikało też, że na moment rozwiązania umowy najmu lokal nie może być zwrócony w stanie pogorszonym. Wynajmujący nie deklarował chęci nabycia poniesionych przez najemcę nakładów za jakąkolwiek odpłatnością, stąd Spółka nie mogła domagać się zwrotu równowartości poniesionych nakładów, których nie zdołała zamortyzować, a których demontaż fizyczny nie był możliwy. Jak wskazuje również Spółka we wniosku taki sposób przekazania nakładów wydaje się być uzasadniony z punktu widzenia zarówno najemcy jak i wynajmującego. Zdaniem Spółki całkowite zniszczenie nakładów, których nie można zdemontować, naraziło by Spółkę na poniesienie dodatkowych, bardzo wysokich kosztów tej operacji, a tego typu działanie, o ile w ogóle możliwe, należałoby uznać za nieracjonalne gospodarczo i nieuzasadnione w świetle przepisów art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wynajmujący z kolei nie był w stanie określić, czy przekazane nakłady zostaną przez niego gospodarczo wykorzystane, gdyż biorąc pod uwagę praktykę rynkową całkowity wystrój wnętrz jest nierozerwalnie związany z firmą (marką) i wymaga, co do zasady, całkowitej przebudowy lokalu.